Η αυτοβιογραφία “Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα” του Διονύση Σαββόπουλου, από τις εκδόσεις Πατάκη, είναι μια ξέφρενη παράσταση 20 επεισοδίων, για τη ζωή του μεγάλου μας τραγουδοποιού, αλλά και για την Ελλάδα των τελευταίων 60 ετών.
Υπάρχει ένα παιχνιδάκι που κάνει πάταγο τελευταία στα σχολεία. Είναι εξαιρετικά απλό, παίζεται σε κύκλο. Ξεκινάνε όλοι με μια φράση γραμμένη σ΄ένα χαρτί. Ο καθένας τη δική του. Έπειτα κυκλικά δίνουν το χαρτί στον δίπλα κι εκείνος πρέπει να την αποτυπώσει με μια ζωγραφιά, να την κρύψει και να μείνει μόνο η εικόνα. Αυτό περνάει απ’όλους ώστε στο τέλος ανοίγουν τα χαρτιά τους οι παίκτες και βλέπουν την αλληλουχία σκέψεων και εικόνων, που συνήθως ξεκινάει από κάτι του στυλ «μια πάπια πίνει μοχίτο» και καταλήγει σε «νεαρός κολυμβητής προπονείται για τους Ολυμπιακούς». Το παιχνίδι αυτό το παίξαμε κι εμείς στις γιορτές με μια παρέα, κι αληθινά καταλάβαμε ότι αποκαλύπτει το εξής: όσα ζευγάρια μάτια, άλλες τόσες και οι διαφορετικές αναγνώσεις πάνω στα ίδια πράγματα. Όταν έπιασα στα χέρια μου την αυτοβιογραφία του Διονύση Σαββόπουλου, τον σκέφτηκα να παίζει μαζί μας σ΄εκείνο το γιορτινό σουαρέ και να του «πέφτει» η φράση: «η ζωή μου».
Εκείνο που ξεχωρίζει πάντοτε στον Σαββόπουλο, όπως και σε κάθε σπουδαίο δημιουργό, είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο φωτίζει την πραγματικότητα. Στην περίπτωσή του μόνο με μια φράση δικιά του μπορώ να περιγράψω αυτή τη ματιά, που βλέπουμε ξανά και εμπεδώνουμε μέσα και από την αυτοβιογραφία του: «Τι φως, τι τρυφεράδα!». Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου δε βλέπουμε μόνο τους μεγάλους, προσωπικούς του σταθμούς, αλλά και ολόκληρη την ιστορία της Ελλάδας από το ’50 μέχρι σήμερα. Όλα όμως αποτυπωμένα χωρίς φανατισμούς, με τη σοφία, αν θέλετε, τη γλύκα στο δικό μου λεξιλόγιο που έγραψαν οι δεκαετίες πάνω στον καλλιτέχνη και άνθρωπο Σαββόπουλο. Αυτή η γλυκύτητα ήταν το πρώτο στοιχείο που έκανε την ανάγνωση του βιβλίου εξαιρετικά «feel good».
Το επόμενο είναι η εναλλαγή και το χιούμορ. Ο Σαββόπουλος δεν έχει φτιάξει μια αυτοβιογραφία για να μας πει απλώς τη ζωή του με χρονολογική σειρά, δεν το έχει ανάγκη άλλωστε. Μέσα στην αφήγηση μπλέκει σπαρταριστές ιστορίες που έχει ζήσει με τον αφρό του ελληνικού τραγουδιού (Γιάννης Παπαϊωάννου, Ζαμπέτας, Χατζηδάκις κι άλλοι πολλοί), στίχους που αγάπησε, άλλους καλλιτέχνες που τον ενέπνευσαν, και το κυριότερο: κοινωνικοπολιτικά στιγμιότυπα από τη Χούντα μέχρι το ΠΑΣΟΚ του ’81 κι ύστερα τη φούσκα που έσκασε. Φαίνεται σα να θέλει να μας ξεναγήσει στην Ελλάδα που είδε, έζησε και αγάπησε και να μας αποκαλύψει τις λακούβες του δρόμου με το δικαίωμα της ηλικίας, χωρίς όμως να κουνάει το δάχτυλο. Ακόμα και οι προσωπικές του εξομολογήσεις, δεν έχουν τόνο αμιγώς αυτοαναφορικό. Σε ορισμένα σημεία γίνονται συμβουλές προς τους νεότερους, σε άλλα κάτι σαν ωραίες παραβολές, σε πολλά ένα παρήγορο χάδι που λέει «σωπάστε, στις ίδιες κουταλιές νερού πνιγόμαστε όλοι, δεν πειράζει, παρακάτω».
Αναφορικά με τους νεότερους, πολλές ήταν οι στιγμές που σκεφτόμουν διαβάζοντας ότι το είπε και το έκανε. Για εκείνο λέω το «σ΄αυτή την ηλικία ή μιλάς της καθεμιάς γενιάς, ή κλείνεις και σχολάς». Στο βιβλίο κάνει εύστοχες παρατηρήσεις για τα πολύ hot, νεανικά θέματα, της τραπ και της πολιτικής ορθρότητας, πλήρως ενημερωμένος, αλλά δε θέλω να σταθώ εκεί. Το σπουδαίο είναι η ακρίβεια με την οποία αποτυπώνει τα χρόνια του ως εικοσάρης, μ’έναν τρόπο εξαιρετικά relatable για τον σημερινό Gen-Z. Την αμφιθυμία των 20’s που θέλεις σα τρελός να σε καταλάβουν, αλλά ταυτοχρόνως να παραμείνεις μυστήριος, τις μετεφηβικές απογνώσεις, τις «ελπίδες φλου-αρτιστίκ», όπως λέει.
Το «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα» είναι μια αυτοβιογραφία συμπαγής, μετρημένη, ειλικρινής ως οφείλει κι ακόμα παραπάνω, αλλά κυρίως είναι ένα σπαρταριστό ανάγνωσμα είκοσι επεισοδίων που θα διαβάζεται ξανά και ξανά. Ο Διονύσης Σαββόπουλος κερδίζει αφηγηματικά χρησιμοποιώντας την ζωή του ως ένα όχημα για να μιλήσει για πράγματα μεγαλύτερα: τον έρωτα, την πίστη, την ελληνικότητα, την δημιουργία, τις δυσκολίες της, την οικογένεια. Είχα γράψει στα γενέθλιά του σε σχετικό άρθρο ότι «ο Σαββόπουλος είναι δικός μας, χωρίς να μας χαρίζει την ελευθερία του». Διαβάζοντας την αυτοβιογραφία του θέλω να προσθέσω: «και μας αγαπάει πάρα πολύ».

Βρείτε το βιβλίο εδώ!
Υ.Γ. Τον Ιούνιο ο Διονύσης Σαββόπουλος θα εμφανιστεί στο Rockwave σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Tickets!
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Αποφοίτησα από τους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”. Kάτω, στα τρία εικονίδια θα βρείτε τα social μου. Ελάτε να βλέπουμε ο ένας τα κουταλοπίρουνα του άλλου ή και όχι.