Στον νέο κόσμο ΜΑΣ, αυτόν της αυταξίας ΜΑΣ,
μάθαμε να μετράμε τους νεκρούς ΜΑΣ δέκα- δέκα.
Σαν νέα μαθητούδια,
παπαγαλίζουμε τα πρέπει μιας άρχουσας τάξης
και ξαναγνωριζόμαστε.
Μάθαμε να μιλάμε για τον πόλεμο κι όχι για τον έρωτα.
Παίζαμε με όπλα στις γειτονιές και λέγαμε λέξεις, που σαν βέλη χάραζαν τη σάρκα.
Στις πτήσεις των γερανών, σχηματίζονταν αργά αργά, βασανιστικά, κιβώτια θανάτου.
Κι εμείς μετράγαμε.
Σήμερα, ο Μάρτης ντύθηκε με πορφυρά λουλούδια, που θυσίας «λογίζονται» σύμβολα.
Κάθομαι σε μια προβλήτα, ν’ αγναντέψω το πέλαγος,
Να φιλιώσω στεριά και θάλασσα.
Ποιος νους ανθρώπινος ξέχασε τούτη την ομορφιά και βάλθηκε να ζωγραφίζει στάχτες κι αποκαΐδια;
Στον νέο κόσμο ΜΑΣ, αυτόν της αυταξίας ΜΑΣ,
τα ζώα τρόμαξαν απ’ τη βοή των δρασκελιών μας,
που βάρυναν με θυμό πάνω στο χώμα.
Σε λίγο θα γυρίσω σπίτι,
πριν ξημερώσει να κοιτάξω τον ουρανό,
ν’ αρχίσω να μετρώ.
Πριν ξημερώσει.
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.
