Πού πάει ο παλιός ο χρόνος; |Χριστίνα Γιαβάσογλου

Πού πάει ο παλιός ο χρόνος

Όταν φεύγει;

Πάει σ΄ένα καταφύγιο

Κάποιου βουνού δίχως όνομα

Και κοιμάται σε κουκέτα

Μ΄όλα τα «για πάντα» που βγήκαν ψέματα

Μ΄όλα τα ακυρωμένα ταξίδια

Μ΄όλες τις επιστολές που γίνανε μπάλα σ’ένα κάδο

Μ΄όλες τις ξεθωριασμένες αναμνήσεις.

Μια χαρά είναι ο παλιός ο χρόνος,

Εκεί που είναι

Απαλλαγμένος απ΄όλες τις προσδοκίες μας.

Ένα πράγμα τον λύπησε βαθιά

Να, που γιορτάσαμε όλοι το φευγιό του.

Σε κανέναν δεν αξίζει αυτό.

Ας είναι.

Το βλέπει καμιά φορά σαν εφιάλτη.

Το πρωί ξυπνάει και κουβεντιάζει

Πίνοντας καφέ με τα «για πάντα»,

«Αυτό είναι πίκρα, αδερφέ μου» σκέφτεται.

Απολαμβάνει έπειτα κρασί με τα ταξίδια,

Ακούει με τις ώρες τα γλυκόπικρα λογύδρια των επιστολών

Χαζεύοντας τη βροχή,

Κερνάει τη νύχτα ένα γλυκό τις αναμνήσεις

Που πάντα έχουν βραδινή υπογλυκαιμία.

Αυτό ήταν,

Έχει ήδη ξεχάσει την αδιαφορία μας.

Ευτυχής είναι ο παλιός ο χρόνος.

Ο νέος να δούμε τί θα καταλάβει.