Το κίτρινο εκείνο φόρεμα| Λίρα Χριστίνα Ασλανίδη

Έκλεισα τα μάτια και βυθίστηκα σε ένα κόσμο

που δεν έχει τη λογική αυτού του κόσμου

και το μονο που έβλεπα ήταν το γαλάζιο της θάλασσας

μπροστά ένας καθρέφτης μπαροκ

χρυσός με σκαλιστές λεπτομέρειες

1.60 όσο και το ύψος μου

μέσα είδα το κοριτσάκι

φαινόταν κάπου 8 χρονών , με τα μικρά της δοντάκια

Σπασμένα

Χαμογελούσε –

Είχε το πιο γλυκό χαμόγελο-

Φορούσε το κίτρινο της φόρεμα με τις πορτοκαλί λεπτομέρειες –

μου θύμισε πρωταγωνίστρια του Ταρκόφσκι-

το κοριτσάκι με κοιτούσε και με τραβούσε προς μέρος της

Σα μαγνήτης ένιωθα να έλκομαι

μα επίμονα αντιστεκόμουν

ένιωθα την καρδιά μου να σφίγγεται

Και τότε αναγνώρισα το κοριτσάκι με το κίτρινο το φόρεμα

ξανακοίταξα , τρίβοντας ερμητικά τα μάτια μου

Σαν να προσπαθούσα να ξυπνήσω από όνειρο που νόμιζα ότι είχα

Βυθιστεί

Αναγνώρισα το κοριτσάκι. Ήμουν εγώ το κοριτσάκι.

Πως δεν το κατάλαβα νωρίτερα;

Πως με ξεγέλασε το χαμόγελο της;

Πως δεν αναγνώρισα τη θλίψη , που ήταν καλά κρυμμένη

Στα καφετιά της μάτια;

Το κοριτσάκι ήμουν εγώ.

«Προσπάθησα κοριτσάκι», της φώναξα.

Τότε το μικρό αυτό πλασματάκι άρχισε να εξαφανίζεται

Και να σπάει σε κομματάκια μικρά

Σαν παζλ.

Έκλεισα τα μάτια και όταν τα άνοιξα

στο σκαλιστό καθρέφτη έβλεπα εμένα

Φοράω το κίτρινο το φόρεμα

Φυσάει, μυρίζει αλμύρα

Ακούγονται τα κύματα.

Ο καθρέφτης αρχίζει να σπάει κι’ αυτος.

Δεν με έχει ανάγκη το κοριτσάκι.

Τα κατάφερε το κοριτσάκι

Με το κίτρινο το φόρεμα,

Το χαμόγελο με τα σπασμένα δόντια

Και το καφετιά τα μάτια.

Lyra