(θα’θελα
να’ρχεσαι
σαν ξαφνική βροχή
όχι σαν δρομολόγιο
του μετρό
πάντα
στην ώρα του)
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Αποφοίτησα από τους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”. Kάτω, στα τρία εικονίδια θα βρείτε τα social μου. Ελάτε να βλέπουμε ο ένας τα κουταλοπίρουνα του άλλου ή και όχι.
Η ώρα είναι 9 μμ, ημέρα Δευτέρα και εσύ χαμογελάς Η ατέλεια υπάρχει και εσύ είσαι ικανός να την αγαπήσεις ή έστω να την αντέξεις οι άνθρωποι γελιόμαστε νομίζοντας πως η αγάπη δεν περιλαμβάνει αρνήσεις Η υπομονή που δεν διαθέτεις Ο χρόνος που δεν περισσεύει Η διάθεση...
Πού πάει ο παλιός ο χρόνος Όταν φεύγει; Πάει σ΄ένα καταφύγιο Κάποιου βουνού δίχως όνομα Και κοιμάται σε κουκέτα Μ΄όλα τα «για πάντα» που βγήκαν ψέματα Μ΄όλα τα ακυρωμένα ταξίδια Μ΄όλες τις επιστολές που γίνανε μπάλα σ’ένα κάδο Μ΄όλες τις ξεθωριασμένες αναμνήσεις. Μια...
Φορούσε το λευκό βραχιόλι στα πόδια της και το λευκό σημάδι από κάτω μαρτυρούσε την ασπράδα που άφηνε πίσω του ο χειμώνας. Τα πρώτα καφετιά σημάδια στους ώμους, την μύτη, τον λαιμό όλα φιλιά του Ήλιου του παντοδύναμου -σιγά που θα του ξέφευγε η κόρη από τα χέρια- τόσο...
Αγαπημένη,η αγάπη μένεικάπου κοντά στην πορτοκαλίαπου φυτέψαμε στην αυλή σουγια να μη νιώθεις μόνη τα πρωινά. Αγαπημένη,η αγάπη μένει -για πάντα –στη μέρα που μου’φερεςένα ποτήρι νερόχωρίς να πεις τίποτα. Αγαπημένη,η αγάπη μένειστη νύχταπου ξάγρυπνη κοιτούσεςαν...
