(θα’θελα
να’ρχεσαι
σαν ξαφνική βροχή
όχι σαν δρομολόγιο
του μετρό
πάντα
στην ώρα του)
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.
Πού πάει ο παλιός ο χρόνος Όταν φεύγει; Πάει σ΄ένα καταφύγιο Κάποιου βουνού δίχως όνομα Και κοιμάται σε κουκέτα Μ΄όλα τα «για πάντα» που βγήκαν ψέματα Μ΄όλα τα ακυρωμένα ταξίδια Μ΄όλες τις επιστολές που γίνανε μπάλα σ’ένα κάδο Μ΄όλες τις ξεθωριασμένες αναμνήσεις. Μια...
Φορούσε το λευκό βραχιόλι στα πόδια της και το λευκό σημάδι από κάτω μαρτυρούσε την ασπράδα που άφηνε πίσω του ο χειμώνας. Τα πρώτα καφετιά σημάδια στους ώμους, την μύτη, τον λαιμό όλα φιλιά του Ήλιου του παντοδύναμου -σιγά που θα του ξέφευγε η κόρη από τα χέρια- τόσο...
Αγαπημένη,η αγάπη μένεικάπου κοντά στην πορτοκαλίαπου φυτέψαμε στην αυλή σουγια να μη νιώθεις μόνη τα πρωινά. Αγαπημένη,η αγάπη μένει -για πάντα –στη μέρα που μου’φερεςένα ποτήρι νερόχωρίς να πεις τίποτα. Αγαπημένη,η αγάπη μένειστη νύχταπου ξάγρυπνη κοιτούσεςαν...
Σήμερα στο μετρό κάποιος φορούσε το άρωμά σου. Ή τουλάχιστον, αυτό που μου φέρνει στο νου εσένα΄ θυμίζει εκείνη τη βραδιά που άφησα να δοκιμάσω. Καλοκαίρι ήταν, έκανε ζέστη, είχε πολύ κόσμο κι ένιωθα την ατμόσφαιρα υγρή, θα προτιμούσα να μη φορούσα ρούχα. Άπλωσες το...
