Γέρνουμε τη πλάτη μας μπροστά
Σταυρώνουμε τα πόδια μας
Και καθόμαστε καμπούρηδες
Σάμπως έτσι θα πονάμε λιγότερο.
Καπνίζουμε απανωτά τσιγάρα
Για να ξεπλύνουμε
Ποιος ξέρει τι απ’όλα;
Πατάμε όμως τις γόπες μας
Προσεκτικά
Να πέσουν δίπλα σε άλλες γόπες
Γιατί μάθαμε γρήγορα
Ότι μόνο η συντροφιά
Σε σώζει κάπως
Ακόμα και αν είσαι πατημένος
βαριά σε ένα πάτωμα
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.
