Μεγαλώνοντας μάθαμε
πώς να πιάνουμε τους ανθρώπους όταν πονάνε
σαν κουτιά με κόκκινα γράμματα
“εύθραυστον”.
Μάθαμε με ποια φορά
σκουπίζονται τα δάκρυα
για να μην αφήσουν εγκαύματα στο πρόσωπο.
Μάθαμε πώς να προφέρουμε το “φύγε”
χωρίς να το φτύνουμε
και το “έλα” χωρίς να διατάζουμε.
Μάθαμε πως η σιωπή του διπλανού
πάνω από ένα ποτήρι αλκοόλ
είναι ιερή
και πως όσο δεν πρέπει να διακόπτουμε έναν άνθρωπο όταν μιλάει
τόσο-και παραπάνω-δεν πρέπει να τον διακόπτουμε όταν σωπαίνει.
Μάθαμε πως η βουτιά στα μάτια κάποιου
δίχως σωσίβια και βοηθήματα
είναι πράξη μεγάλης γενναιότητας
κι αξίζει σεβασμό.
Μάθαμε πως πίσω απ΄το παράστημα
ενός μεγάλου ανθρώπου
υπάρχει ένα παιδάκι
που φοβάται ακόμα τη ζωή και τα σκοτάδια
και μας ζητάει βουβά
μιά βόλτα με παγωτό
για να ξεχαστεί.
Μάθαμε ακόμα
πως το να ταΐσεις
μπουκιά-μπουκιά στο στόμα
έναν άνθρωπο που πεινάει
ή κάποιον που αρνείται πεισματικά το φαγητό
γιατί τον χόρτασαν οι σκοτούρες
γεμίζει τις μπαταρίες στοργής
τόσο ώστε να μην σβήσει
το κουρασμένο μηχάνημα του σώματός του.
Μάθαμε κι άλλα τέτοια πολλά.
Κάθε μέρα
λίγο-λίγο ακόμη μαθαίνουμε.
Και τις άπονες νύχτες
που παραπονιόμαστε για τα περασμένα χρόνια
θυμόμαστε αυτά τα μικρά-
μεγάλα
μαθήματα
και εκμηδενίζεται η σκέψη
να κάνουμε κοπάνα απ΄το αυριανό μάθημα
σ΄αυτό το σχολείο
που ονομάστηκε
“ζωή με τους άλλους”
*Εξώφυλλο από την ταινία “The Lobster”
Μάλλον prequel του ποιήματος “Μαθήματα ξένων γλωσσών“
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.
