Φοβόμαστε να δείξουμε τη γύμνια μας και κρυβόμαστε πίσω από τη γύμνια των ψυχών μας.
Φοβόμαστε ν’ αντικρίσουμε τ΄ όνειρο κι αργοσαλεύουμε πίσω από οθόνες.
Στη ρίγη των πολλών μας, η καρδιά αιμορραγεί, μ’ αποφασίζει να ‘ναι εκεί.
Κι αν έρθει η εμπλοκή στο μαζί, σπασμένα κομμάτια η ψυχή, επιζητά την αναγέννηση.
Σκέφτομαι αλήθεια,
μες στην ατελή του ύπαρξη,
τούτος ο κόσμος χρειάζεται ένα φεγγάρι στα πρώτα του γεννήματα,
μια ανθισμένη πασχαλιά και μιας αγάπης πράξη.
Άλλωστε, εμείς οι ονειροπόλοι,
λίγος ήλιος και μας φτάνει.
Βίντεο και φωτογραφία: Άννα Εκλεμέ
