Αγαπημένη,
η αγάπη μένει
κάπου κοντά στην πορτοκαλία
που φυτέψαμε στην αυλή σου
για να μη νιώθεις μόνη τα πρωινά.
Αγαπημένη,
η αγάπη μένει -για πάντα –
στη μέρα που μου’φερες
ένα ποτήρι νερό
χωρίς να πεις τίποτα.
Αγαπημένη,
η αγάπη μένει
στη νύχτα
που ξάγρυπνη κοιτούσες
αν αναπνέω.
Αγαπημένη,
η αγάπη μένει
σ’ένα σπιτάκι
χτισμένο ανάμεσα
στις χαρακιές της παλάμης σου.
Και μη φοβάσαι,
όπου και να πας,
μαζί σου θα την έχεις.
Ακόμα κι όταν
μαραθεί η πορτοκαλιά,
ακόμα κι όταν
χυθεί το νερό,
ακόμα κι όταν
κοπεί η ανάσα,
εσύ να την ψάχνεις
μέσα στην παλάμη σου.
Αγαπημένη
η αγάπη-μόνο- μένει.
Χριστίνα Γιαβάσογλου,
8/5/2021
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.
