Την έκφραση “μια εικόνα χίλιες λέξεις” την έχω πει στη ζωή μου μετρημένες φορές. Το παραδέχομαι σε παρέες-με ντροπή σχεδόν-ότι από ζωγραφική σκαμπάζω ελάχιστα πράγματα, γεγονός περίεργο για έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι η Τέχνη σε κάθε μορφή της είναι οξυγόνο, φαγητό και εξαίσια ευωδιά μαζί. Σε μια πινακοθήκη δύσκολα θα φύγω λέγοντας ότι κάτι με συγκλόνισε, σπανιότατα θα μείνω ώρα να κοιτώ θαμπωμένη, τη στιγμή που από ένα live μουσικής μπορεί να φύγω έχοντας αναθεωρήσει τη ζωή μου δυό-τρείς φορές.
Αυτός είναι και ο λόγος που ήθελα να μιλήσω με την Κλαίρη, για την Κλαίρη. Διότι όταν είδα τους πίνακές της κάτι μετατοπίστηκε μέσα μου. Ένιωθα δίχως τέλος. Σημειώνω ξανά, κι ας με πείτε φλύαρη, αυτό μου έχει συμβεί ελαχιστότατες φορές στη μικρή ζωή μου. Τα αυτοπορτραίτα της Κλαίρης είναι ολοζώντανα, άμεσα και κάτι ακόμα σημαντικό: δημοκρατικά. Σου αφήνουν τον χώρο να σκεφτείς, να ταυτιστείς, να νιώσεις, διυλίζοντας το “δικό σου” με φίλτρο τα “δικά της”. Η ίδια, εξωτερικά έστω, είναι σαν μια άρρητη συνέχεια της Τέχνης της.
Την συνάντησα στην πρώτη της προσωπική έκθεση στην γκαλερί I AM ART, στο Κουκάκι. Τα είπαμε και τα αφήνουμε στην κρίση σας.
Μπορείτε να δείτε περισσότερους πίνακες στο προφίλ της στο Instagram.
Έχεις χρησιμοποιήσει ως εκφραστικό όχημα το αυτοπορτραίτο. Πώς σε εξυπηρετεί αυτό το αφήγημα που θέλεις να δώσεις μέσα από τους πίνακές σου;
Το αυτοπορτραίτο είναι μία διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης. Λειτουργεί κάπως σαν το ημερολόγιο μου ,σκέψου. Ζωγραφίζω για να θυμάμαι πως ένιωθα εκείνη τη στιγμή, για να διατηρήσω ζωντανές τις αναμνήσεις. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πράγματα που δεν μπορώ να εκφράσω με διαφορετικό τρόπο και τότε η ζωγραφική με ξεκλειδώνει, ας πούμε. Καταλαβαίνω και εγώ καλύτερα τι νιώθω με αυτόν τον τρόπο.
Πότε ξεκίνησε η πορεία σου στη ζωγραφική; Πότε φαντάστηκες πρώτη φορά τον εαυτό σου ως ζωγράφο; Έχουν εκπληρωθεί κάποια απ΄τα παιδικά σου όνειρα;
Θυμάμαι τον εαυτό μου να ζωγραφίζει από πάντα, αλλά ποτέ δεν περίμενα να το κάνω επαγγελματικά. Κάπου εκεί μέσα στην καραντίνα , ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο συστηματικά με τη ζωγραφική και να πειραματίζομαι με τις μορφές, μέχρι τότε ζωγράφιζα πιο ρεαλιστικά, σε ένα τετράδιο , αραιά και που. Αγόρασα τότε τα πρώτα μου λάδια , το καβαλέτο μου , και με συνεπήρε η ζωγραφική. Τότε ανακάλυψα και το αυτοπορτρέτο σε συνδυασμό με τον εξπρεσιονισμό , και από εκεί τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Άρεσε στον κόσμο και ξεκίνησα τις πρώτες μου εκθέσεις .
Ναι , θα έλεγα πως έχουν εκπληρωθεί κάποια όνειρά μου, όπως το να βρω ένα στυλ που να με εκφράζει και να μου αρέσει, και φυσικά η ατομική μου έκθεση και η απήχηση της.
Μόλις έπεσε αυλαία στην πρώτη σου προσωπική έκθεση «VLEMMATA», στην γουστόζικη γκαλερί «I am ART». Μίλησέ μου λίγο για τα συναισθήματα όσο την έστηνες, αλλά και όσο δημιουργούσες αυτούς τους πίνακες.
Για αρχή είναι πολύ σημαντικό ο χορός που θα πραγματοποιηθεί η έκθεση, να χωράει τα όνειρά σου. Η γκαλερί I AM ART μου έδωσε πολλή καλλιτεχνική ελευθερία και έτσι στήνοντας την έκθεση διασκέδασα πολύ. Χρειάστηκαν πολλές ώρες δουλειάς για να αρχίσει να δείχνει το αποτέλεσμα, αλλά το αποτέλεσμα μας δικαίωσε. Φυσικά, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς την βοήθεια και τις υπέροχες ιδέες του art director και φίλου μου Άλεξ Φωτιάδη. Όσο στήναμε την έκθεση ένιωθα αρκετά αγχωμένη, και κάπως « ανέτοιμη» , αλλά την μέρα των εγκαινίων τα ξέχασα όλα και πραγματικά το μόνο που ένιωθα ήταν ευγνωμοσύνη, και περηφάνια. Όσο για τους πίνακες, άλλους τους φτιάχνω εδώ και καιρό, οπότε ένιωθα γαλήνη ζωγραφίζοντας τους, κι άλλους έφτασα να τους φτιάχνω τελευταία στιγμή, οπότε εκεί κυριαρχούσε λίγο το άγχος. Τέλος καλό όλα καλά όμως.
Θέλω να μοιραστείς μαζί μας τουλάχιστον ένα ευτράπελο που έγινε στην έκθεση. Όλοι όσοι έχουμε οργανώσει project ξέρουμε ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά την πιο ακατάλληλη στιγμή, αλλά βγάζει τρελό γέλιο.
Μπορώ να πω ότι απο το οτι έφτιαχνα πίνακα μέχρι δύο μέρες πριν τα εγκαίνια της έκθεσης, σφουγγάριζα μέχρι 30 λεπτά πριν την έναρξη της, μέχρι και το ότι έπεσα από τις σκάλες στη διάρκεια της, πως σίγουρα είχε κάποια ευτράπελα αυτή η έκθεση.
Υπάρχει μια πραγματικότητα, ότι πολλοί άνθρωποι που αγαπούν βαθιά την τέχνη και την ζωγραφική κυρίως, δεν μπορούν να την «αγοράσουν», ενώ αντίθετα συχνά βλέπουμε συλλέκτες που είναι απλώς millionaires. Ποια είναι η άποψή σου πάνω σ΄αυτό;
Πολλές φορές με έχει προβληματίσει αυτό το ερώτημα, στο κεφάλι μου είναι ένας φαύλος κύκλος η απάντηση του. Εγώ σαν Κλαίρη θα ήθελα η τέχνη να είναι προσβάσιμη σε όλους. Παράλληλα, εάν ακολουθήσω σαν καλλιτέχνης αυτή τη γραμμή στην Ελλάδα του σήμερα, δεν θα μπορέσω ποτέ να ζήσω από αυτό που αγαπώ, δηλαδή να βιοπορίζομαι από την ζωγραφική. Δεν ξέρω ποια είναι η σωστή απάντηση , ξέρω πως σίγουρα δεν θα ήθελα η τέχνη να είναι μία απλή επένδυση , θα ήθελα η καλλιτεχνική αξία να υπερνικά την εμπορική.
Αν μπορούσες να έχεις έναν και μόνο έναν πίνακα στο σπίτι σου (όχι δικό σου), ποιος θα ήταν αυτός;
Θα κλέψω λίγο. Ελπίζω το τρίπτυχο να μετράει για ένας , και θα πω το Triptych Inspired by the Oresteia of Aeschylus (1981) απο τον Φράνσις Μπέικον.
Τώρα από δικούς σου!
Το σπίτι μου είναι γεμάτο με έργα μου , αλλά αν έπρεπε να κρατήσω μόνο έναν θα κράταγα ένα απο τα τελευταία μου , με τίτλο « ή ενοχή»
Σε παρατηρούσα στα εγκαίνια της έκθεσης. Δεν ήταν μόνο οι πίνακές σου τα έργα τέχνης, αλλά και εσύ η ίδια. Έχω αναγνώσει σωστά την αγάπη σου για τη μόδα; Πώς συνδέεται μέσα σου η μόδα με τη ζωγραφική;
Η μόδα σίγουρα είναι ένας ακόμη τρόπος έκφρασης . Η αλήθεια είναι οτι εφόσον παρουσίαζα πολύχρωμα αυτοπορτρέτα, ήθελα και σαν Κλαίρη να μοιάζω μαζί τους , γι’αυτό εμφανίστηκα πολύχρωμη!
Όταν ταξιδεύεις μία απ΄τις στάσεις σου είναι η εκάστοτε Πινακοθήκη; Αν ναι, ποια ήταν εκείνη που σου έχει μείνει περισσότερο;
Αν έπρεπε να διαλέξω θα έλεγα το Λούβρο που πάντα έχει κάτι καινούργιο να ανακαλύψεις , και το Albertina στην Βιέννη στο οποίο είχα επισκεφθεί μια αναδρομική έκθεση του Μοντιλιάνι η οποία είχε περίπου 130 έργα του! Είμαι επίσης φάν και της δικής μας Εθνικής Πινακοθήκης!
Τι άλλο να περιμένουμε από εσένα το 2025;
Ελπίζω το 2025 να είναι μία χρονιά γεμάτη πειραματισμούς και νέες καλλιτεχνικές προκλήσεις. Θα ήθελα να πειραματιστώ με νέες τεχνικές, να συνεργαστώ με άλλους καλλιτέχνες, και ελπίζω να έχω την τύχη να εκθέσω την τέχνη μου στο και εξωτερικό.
*Η φωτογραφία εξωφύλλου ανήκει στη φωτογράφο Maristella Papapetropoulos
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Αποφοίτησα από τους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”. Kάτω, στα τρία εικονίδια θα βρείτε τα social μου. Ελάτε να βλέπουμε ο ένας τα κουταλοπίρουνα του άλλου ή και όχι.
