Έλα στο παράθυρο αγαπούλα μου,
Θέλω να προσπαθήσω να διαβάσω το χέρι σου.
Παλιά νόμιζα ότι ήμουν κάτι σαν γυφτάκι,
πριν σ΄αφήσω να με πάρεις σπίτι σου.
Ως εδώ Μαριάν,
Καιρός ν΄αρχίσουμε να γελάμε και να κλαίμε,
Να κλαίμε και να γελάμε για όλα αυτά ξανά.
Το ξέρεις ότι μ΄αρέσει να ζω μαζί σου,
Αλλά με κάνεις να ξεχνώ τόσο πολύ.
Ξεχνώ να προσεύχομαι στους αγγέλους,
Κι έπειτα οι άγγελοι ξεχνούν να προσεύχονται για΄μας.
Συναντηθήκαμε όταν είμαστε σχεδόν νέοι,
Εκεί κάτω, στα καταπράσινα πάρκα με τις πασχαλιές.
Είχες γαντζωθεί πάνω μου
Λες κι ήμουν Εσταυρωμένος,
Έτσι που γονατίζαμε μές΄το σκοτάδι.
Όλα σου τα γράμματα μου λένε ότι είσαι πλάι μου τώρα.
Τότε γιατί νιώθω τόσο μόνος;
Στέκομαι σ’αυτό το περβάζι
Κι ο αραχνοΰφαντος ιστός σου
Δένει τον αστράγαλό μου σε μια πέτρα.
Έχω ανάγκη τώρα την καλά κρυμμένη σου αγάπη,
Είμαι κρύος σαν καινούργιο ξυραφάκι .
Έφυγες όταν σου είπα ότι ήμουν παράξενος,
Δεν είπα ποτέ ότι ήμουν γενναίος.
Είσαι αλήθεια τόσο όμορφη.
Βλέπω ότι πήγες και άλλαξες πάλι τ΄όνομά σου,
Μόλις που΄χα σκαρφαλώσει όλη τούτη τη πλαγιά
Για να ξεπλύνω στη βροχή τα βλέφαρά μου.
Τα μάτια σου,
Ξεχνώ τα μάτια σου.
Το σώμα σου…
Νιώθεις τα νερά του σε κάθε θάλασσα
Πώς γίνεται να είπες τα νέα σου στο καθένα,
Ενώ μου έλεγες ότι ήταν μυστικό για μένα μόνο;
Ως εδώ Μαριάν.
Καιρός ν΄αρχίσουμε να γελάμε και να κλαίμε,
Να κλαίμε και να γελάμε
Για όλα αυτά ξανά.
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Αποφοίτησα από τους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”. Kάτω, στα τρία εικονίδια θα βρείτε τα social μου. Ελάτε να βλέπουμε ο ένας τα κουταλοπίρουνα του άλλου ή και όχι.