“Εβόρα”, η καλή ώρα, η ωραιότερη στιγμή της ημέρας.
Ένα βιβλίο που σε παίρνει απ΄το χέρι και σε περπατάει σε ξέφωτα, σε καταρράκτες, σε γλυκά καλοκαιρινά πανηγύρια, σε έναν τόπο που ο αέρας μυρίζει ελευθερία. Ελευθερία να δοθείς στην αγάπη, ελευθερία να ζήσεις μία ζωή που διαλέγεις ο ίδιος, ελευθερία να έρθεις αντιμέτωπος με το αγρίμι που κρύβεις μέσα σου χωρίς να το κρίνεις μα και δίχως να το αφήνεις να σε κατασπαράξει.
Μετά από καιρό διάβασα ένα βιβλίο με ήρωες-έμπνευση. Ήρωες που σου ψιθύριζαν: “κοίτα, υπάρχει κι αυτή η αγάπη, υπάρχει κι αυτή η ζωή, και η απόφαση να ζήσεις αληθινά είναι κάπου εκεί ανάμεσα στα δάχτυλά σου”. Το βιβλίο έχει μία πλοκή που δεν σ΄αφήνει να το…αφήσεις, με έξυπνες ανατροπές την στιγμή που χρειάζονται και λόγο ρέοντα, στρωτό, σε πολλά σημεία ιδιαιτέρως λυρικό.
Στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια του Χρόνη Μίσιου: “αφήνουμε τα πιο σημαντικά τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν’ απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατέβουμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας […]η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας… ”. Ο Κώστας Κρομμύδας μέσα από την “Εβόρα” του καταφέρνει να μιλήσει για όλα αυτά απευθείας στην καρδιά του αναγνώστη με την αμεσότητα και την καταιγιστική γραφή που μας έχει συνηθίσει, μέσα από μερικές σελίδες που δεν είναι απλώς ένα ακόμα μυθιστόρημα, αλλά ένας οδηγός “ευ ζην”.
Το στοίχημα που κερδίζει η “Εβόρα” είναι πως καταφέρνει να σου μεταφέρει πολλαπλά νοήματα χωρίς να στραμπουλήξει σε ακατάληπτα λογύδρια , να μιλήσει για την αυτοβελτίωση χωρίς να κουνάει το δάχτυλο και για έρωτα χωρίς κλισέ εξωραϊσμούς.
INFO:
Το εστιατόριο-καφέ “Εβόρα”, στο οποίο εκτυλίσσεται ένα σημαντικό κομμάτι της πλοκής, είναι υπαρκτό και αποτέλεσε μεγάλη έμπνευση για τον συγγραφέα. Πρόκειται για ένα πραγματικά μαγευτικό μέρος στην Παναγίτσα της Έδεσσας, που συστήνουμε ανεπιφύλακτα να επισκεφθείτε όποτε βρεθείτε προς τα εκεί!
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.