Συλλέγοντας τις τελευταίες ημέρες κάποιες στιγμές ήθελα να γράψω ένα ποίημα. Προσπαθούσα ώρες αλλά καθόλου δεν μπόρεσα να αποδώσω με λέξεις τα συναισθήματα που ένιωθα. Έφταιγε νομίζω το πραγματικό, δηλαδή η γνήσια, η ατόφια αίσθηση έξαρσης και θαυμασμού, μια διεγερτική κατάσταση στην οποία τίποτα κανείς δεν περιμένει, απλώς αντιλαμβάνεται το ωραίο και το παρατηρεί ευλαβικά με τα μάτια ενος μικρού παιδιού που ανακαλύπτει τον κόσμο. Για αυτό θα παραθέσω απλώς τα γεγονότα.
Ένας άντρας, περιμένει την γυναίκα του, η οποία νοσηλεύεται στην ψυχιατρική κλινική, κάθε βράδυ. Κοιμάται μέσα στο αμάξι, το οποίο έχει παρκάρει δίπλα στην αυλή του νοσοκομείου. Του ακρωτηριάζουν το πόδι την επόμενη εβδομάδα, μα είναι εκεί για την αγάπη του, για την συντροφιά του. Μια φίλη ακολουθεί την αδερφή- ψυχή της, συγγραφέα, και στήριγμά της, σε ένα διαδραστικό παιχνίδι αστυνομικής λογοτεχνίας. Εσείς; Ρωτάει κάποιος. «Εγώ δεν είμαι συγγραφέας, είμαι κοινή θνητή, ακολουθώ το στήριγμά μου, την αδελφική μου φίλη», απαντάει. Ένας άντρας θαυμάζει τα καταγάλανα μάτια της κοπέλας του και την κοιτάει με εκείνα τα βλέμματα που όσο και να προσπαθείς δεν επιδέχονται μίμηση. Εκπέμπουν μια εκτυφλωτική λάμψη. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων παρατηρεί το πρωί απ’ το παράθυρο του λεωφορείου, τους περαστικούς, τα φρούτα στο μανάβικο και τα λουλούδια του ανθοπωλείου. «Κοίτα τι όμορφα τριαντάφυλλα» της λέει… έπειτα τσακώνονται ελαφρώς για το αν το φρούτο στην εξώπορτα του μανάβικου είναι πεπόνι. Ο διαπληκτισμός δεν κρατάει πολύ. Συνεχίζουν την παρατήρηση και τον σχολιασμό , την ατέρμονη κουβέντα, τον διάλογο και τα βλέμματα γεμάτα ζεστασιά και αγάπη. Ένα ζευγάρι φιλιέται με πάθος στην άκρη του δρόμου. Κάποιος παίρνει εξιτήριο από ένα νοσοκομείο. Ένα παιδί γεννιέται σε μια χώρα. Ένα λουλούδι ανθίζει. Ένα ποίημα γράφεται. Μια ζωγραφιά ολοκληρώνεται. Ένα ταξίδι κανονίζεται. Ένα χέρι αγγίζει ενα άλλο και το τρέμουλο σταματάει. Δυο χέρια περιβάλλουν ένα σώμα και ένα δάκρυ διστάζει να κυλήσει. Δυο πόδια καθοδηγούν δυο άλλα, που μείνανε για λίγο πίσω. Δυο μάτια κοιτάνε ένα χαμόγελο. Ένας πόλεμος τελειώνει, μια επανάσταση γεννιέται. Ένας άρρωστος θεραπεύεται, ένα σχολείο ανοίγει. Ο ήλιος ανατέλλει και άλλη μια μέρα ξημερώνει στην χώρα των -όχι και τόσο- σπάνιων θαυμάτων
