Είναι Σάββατο απόγευμα, έχω οριζοντιωθεί στον καναπέ και κοιμάμαι, σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος που διανύει ήσυχα τα 20’s του. “Ντιιιιιν!” βροντάει το κινητό. Μην μπήκαν, λέω, οι Τούρκοι; Μην μετατράπηκε το κινητό μου σε εκρηκτικό κι ετούτο είναι η αρχή της αντίστροφης μέτρησης; Μην άλλαξα, το ζώον, ξανά τον ήχο στο ξυπνητήρι και δεν το θυμάμαι; Μπα. Ο παλιός γνώριμος ήταν, το 112, η Υπηρεσία Επικοινωνιών Εκτάκτου Ανάγκης, που μπήκε στις ζωές μας το έτος-Κόβιντ 2020 και δεν λέει να βγει. Αυτή τη φορά, δεν με προέτρεπε να στείλω ένα μήνυμα πριν βγω, όπως άλλοτε οι γονείς μου, ούτε να φορώ τη μάσκα μου, ούτε να τηρώ αποστάσεις, ούτε υπέγραφε με το τελεσίγραφο “Μένουμε σπίτι, μένουμε ασφαλείς”, παρότι αυτό υπονοούσε. Τώρα το θέμα μας ήταν η κακοκαιρία “Eva” και η οδηγία να περιορίσω τις μετακινήσεις μου στις απολύτως απαραίτητες.
Η κακοκαιρία Εva λοιπόν, που στάθηκε λόγος για ακύρωση εξορμήσεων ή εξόδων από πολλούς, μιας και όλη την εβδομάδα οι ειδήσεις προειδοποιούσαν για κατακλυσμιαία φαινόμενα και το μήνυμα του 112 ήρθε να επισφραγίσει την σοβαρότητα της κατάστασης. Η οποία, εν τέλει, πήγε, στις περισσότερες περιοχές, ως εξής: μια καλή βρόχα που έπεφτε…straight through αργά το βράδυ του Σαββάτου κι ένας αρκετά έντονος αέρας, που όμως-αν δεν είσαι πλαστική σακούλα των επτά λεπτών-δεν σ’έπαιρνε να σε σηκώσει. Τη δε Κυριακή, μια μουντή ουράνια κατάσταση, με κάτι ψιχάλες-άντε βροχούλες- που περισσότερο θα την χαρακτήριζε “επικίνδυνη” κανείς για τα άτομα που πάσχουν από βαθιά κυριακάτικη μελαγχολία, παρά καθολικό δημόσιο κίνδυνο. Γιατί λοιπόν τόση τρομοκρατία, τόσος φόβος, τόσες ακυρωμένες βόλτες βρε αδερφέ;
Η περίοδος του Κόβιντ, έφερε σε όλους τα πάνω κάτω. Η μία αλλαγή διαδεχόταν την άλλη, ο ένας περιορισμός, τον επόμενο. Ωστόσο, υπήρξε ένα αδιαμφισβήτητα θετικό κεκτημένο και δεν είναι άλλο από την ψηφιοποίηση του Δημοσίου και όχι μόνο. o Κόβιντ εκεί έδρασε επιταχυντικά για μία σειρά ψηφιακών καινοτομιών, των οποίων τους καρπούς απολαμβάνουμε και στην μετά-κόβιντ εποχή. Ανάμεσά τους και η Υπηρεσία Επικοινωνιών Εκτάκτου Ανάγκης, το αγαπημένο 112. Η υπηρεσία αυτή, έχει μία απολύτως λογική και ορθή βάση: την άμεση και οριζόντια προειδοποίηση των πολιτών, σε επικίνδυνες συγκυρίες για την ευρύτερη περιοχή που μένουν ή τέλος πάντων είναι καταγεγραμμένο ότι μένουν. Έτσι ώστε μάλιστα, να λάβουν γνώση του επερχόμενου “κακού” ακόμα και πολίτες που για κάποιο λόγο δεν ενημερώνονται από τα ΜΜΕ. Σε περιπτώσεις πυρκαγιάς ή πραγματικά ακραίων καιρικών φαινομένων, παραδείγματος χάρη, το εργαλείο αποδεικνύεται παραπάνω από χρήσιμο. Η κατάχρηση όμως οποιουδήποτε προειδοποιητικού μηνύματος, όταν δεν υφίσταται κάποιος κίνδυνος, θα οδηγήσει γραμμικά σε ένα και μόνο αποτέλεσμα: την υποβάθμιση και γελοιοποίησή του.
Δεν είναι διόλου απίθανο τα μηνύματα της Πολιτικής Προστασίας να έχουν το μέλλον του ψεύτη βοσκού, απ΄τον γνωστό αισώπειο μύθο, και την μέρα που πράγματι ο λύκος ορμήσει στο κοπάδι, ο βοσκός να βρεθεί μόνος απέναντι στην καταστροφή, καθώς χίλιες-δυό φορές, είχε εκπέμψει “false alarm” για την πλάκα του. Βέβαια μαζί με τον βοσκό, την πληρώνουν και τα πρόβατα. Και ναι, ο λαός σοφά λέει ότι ο “φόβος φυλάει τα έρημα”, αλλά ο υπερβάλλων φόβος, η τεχνητή δημιουργία μιας συνεχούς κατάστασης πανικού, για το μέλλον, για το χειμώνα, για τις τιμές, για την “Eva” με κάθε της όνομα, το μόνο που πετυχαίνει είναι να βραχυκυκλώσει εν πολλοίς τους πολίτες, ώστε ξεχνούν το βασικότερο: ότι η αποτελεσματικότητα απαιτεί λογική, κι η λογική-ψυχραιμία για να θρεφτεί και να θεριέψει. Εύχομαι, αυτό το ολικό βραχυκύκλωμα να μην αποτελεί σκοπό καμίας κυβέρνησης, καμιάς “Πολιτικής Προστασίας”, κανενός στο τέλος-τέλος καναλάρχη. Και καλά Χριστούγεννα εύχομαι, και καλή Πρωτοχρονιά και ευτυχισμένο το ΄23.
Αμήν.
Χ.Γ.
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.
