Είμαστε στον αγαπημένο Πειναλέοντα της Μαυρομιχάλη. Σ΄ένα τραπέζι όπως πάντα, είναι η παρέα των μουσικών. Παίζουν τα πρώτα ακόρντα από το «Σταμάτησε του ρολογιού τους δείκτες» της Κουμιώτη. Ακαριαία γυρνάει στο μυαλό μου μια σκέψη που τρίβεται εκεί μέσα καιρό τώρα. Πόσα παντρεμένα ζευγάρια θα μπορούσαν να γυρίσουν και να πουν ο ένας στον άλλον σε παρακλητική προστακτική, αν υπάρχει αυτή η έκφραση-κι αν δεν υπάρχει ας μου επιτραπεί-, τούτο τον στίχο; Για κακή μου τύχη, ξέρω ήδη την απάντηση, ούσα μόλις 24 ετών: κανένα. Κι ίσως κάπου εκεί έγκειται και το μεγάλο πρόβλημα.
Τα ζεύγη, τα παντρεμένα με την ευρεία έννοια του όρου, με ή άνευ μυστηρίου, καμία σημασία δεν έχει, έχουν ως δεδομένη την παρουσία του άλλου. Τον βραδινό έστω ύπνο, το πρωινό ξύπνημα. Η αγκαλιά είναι εκεί, ανοιχτή από επιθυμία ή συνήθεια. Το έχουμε δει, ορισμένοι από εμάς ως θεατές, ορισμένοι (από εσάς) ως παθόντες, ότι η ξέφρενη επιθυμία, εκείνη που δεν τη χωράει ο τόπος, κάπου χάνεται μέσα στη σιγουριά της τακτοποιημένης, κανονισμένης συνάντησης/συμβίωσης. Η στιγμή χάνει τη μαγεία της όταν είσαι σίγουρος ότι όμοια μ΄αυτήν θα υπάρξουν κι άλλες, χιλιάδες. Παύει να είναι μοναδική, παύει ο άνθρωπος να επενδύει πάνω της λες κι είναι η τελευταία του.
Ο άνθρωπος είναι τεμπέλικο ζώο, όπως όλα τα υπόλοιπα. Δουλεύει, κοπιάζει, όχι επειδή θέλει, μα επειδή εξελικτικά μπόρεσε να δημιουργήσει μόνος του το κλουβί του. Ένα κλουβί με έξοδα συντήρησης, λογαριασμούς, μερεμέτια (η πιο fail εξέλιξη στην ιστορία της εξελικτικής)*. Ο άνθρωπος δεν είναι δα και τόσο ξεχωριστός απ΄το υπόλοιπο σύμπαν, υπόκειται στις εντολές του, ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο απ΄οτιδήποτε άλλο βλέπουμε γύρω μας. Λειτουργεί όπως τα μόρια και τα άτομα που τον απαρτίζουν. Υπάρχει κάτι ενδιαφέρον που μαθαίνουμε στη Χημεία, ήδη απ΄την πρώτη Λυκείου, κι όσοι είχαμε την τύχη να πάμε σε θετικές σχολές, το βλέπουμε και εις βάθος, σοκαρισμένοι συχνά με την ωμή αλήθεια που ψιθυρίζει. Ο ορισμός είναι απλός, έχει να κάνει με τη θεωρία σχηματισμού χημικού δεσμού.
Θα σας τον παραθέσω αυτούσιο για να τον απολαύσετε: «Χημικός δεσμός δημιουργείται, όταν οι δομικές μονάδες της ύλης (άτομα, μόρια ή ιόντα) πλησιάσουν αρκετά, ώστε οι ελκτικές δυνάμεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους (π.χ. μεταξύ του πυρήνα του ενός ατόμου και των ηλεκτρονίων του άλλου) να υπερβούν τις απωστικές δυνάμεις που αναπτύσσονται (π.χ. μεταξύ των πυρήνων ή μεταξύ των ηλεκτρονίων τους). Οι διασυνδέσεις αυτές των ατόμων γίνονται μέσω των ηλεκτρονίων σθένους, δηλαδή των ηλεκτρονίων της εξωτερικής στιβάδας (σ.σ. τα έξω-έξω ηλεκτρόνια κάνουν κατ΄αρχάς τη δουλειά, η επιφάνεια, η εικόνα, το αφήγημα. Δεν τα λέω εγώ, ο ορισμός). Τέλος, θα πρέπει να τονιστεί ότι η δημιουργία του χημικού δεσμού οδηγεί το σύστημα σε χαμηλότερη ενέργεια, το κάνει δηλαδή σταθερότερο».
Κάπου εδώ η θεμελιώδης Χημεία έρχεται να ρουπώσει εκατοντάδες τόνους φιλοσοφικού μελανιού που έχουν χυθεί για το ζήτημα της ανάγκης του ανθρώπου για συντροφικότητα. Διότι, αγαπητοί φίλοι, κάνουμε απλώς αυτό που προστάζει η φύση μας: ζητάμε εναγωνίως την χαμηλή ενέργεια που θα μας επιτρέψει να ζήσουμε, να μακροημερεύσουμε και να πεθάνουμε ήσυχα, για να συνεχίσει τούτος ο κόσμος. Στο μόνο πράγμα που οφείλω να παραδεχθώ ότι είμαστε τυχεροί, είναι ότι προτού «πιάσουμε» τη χαμηλή μας ενέργεια, έχουμε μπορέσει να ερωτευτούμε. Ο έρωτας βέβαια είναι ένα βεγγαλικό που κρατάει λίγο. Το έχει γράψει πολύ ωραία, πολύ συμπυκνωμένα, σε δύο γραμμές η Michelle Gurevich, στο τραγούδι «First six months of love». Λέει, η θεά: «Χορεύαμε τη μέρα που γνωριστήκαμε/ τώρα (δες μας) χρειαζόμαστε μαθήματα χορού».
Έχω καταλήξει ότι αυτό που κρατάει δέσμιους σχεδόν τους ανθρώπους σε μακρόσυρτες σχέσεις ή έγγαμους βίους, δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό το χαμηλό ενεργειακό. Η ρουτίνα είναι τόσο ξεκούραστη και εύκολη που σου αφήνει χώρο για άλλα χίλια δυό πράγματα, την προσωπική εξέλιξη, την επαγγελματική, τα διαβάσματα, το κυριότερο: το μεγάλωμα των παιδιών. Φανταστείτε να είσαι ερωτευμένος, στα κάγκελα, και να πρέπει να μεγαλώσεις κι ένα παιδάκι. Η ιστορία δείχνει ότι τέτοιες περιπτώσεις καταλήγουν σε πολύ δύσκολα μονοπάτια.
Μην παρεξηγηθώ, οι σύνευνοι έστω και μονότονα, την απολαμβάνουν τη ζωή τους. Ίσως καμιά φορά ένας απ΄τους δυό ή και οι δυό σε άλλους χρόνους, να πάνε κάπου αλλού, σ΄άλλον άνθρωπο, σ΄άλλο κρεβάτι για λίγο. Ίσα ν’ανέβει η πίεση, ίσα να μπορέσουν να ξανακούσουν μουσική και να τη νιώσουν, να δουν πάλι μερικές μέρες/μήνες με περιέργεια για τη ζωή μακριά από καθορισμένα προγράμματα και συναντήσεις. Ορισμένοι ακόμα μπορεί και να ερωτευτούν. Εκεί η συντριπτική πλειοψηφία το βάζει στα πόδια έντρομη πως η χαμηλή του ενέργεια, η γλυκιά του γαλήνη θα πάει στα τσακίδια στο όνομα μιας παραφοράς. Κι ύστερα γυρνούν στην εστία ήσυχοι κι ελαφρά, παρωδικά πάντως, ταπεινωμένοι για εκείνο που δεν έκαναν. Το΄χει γράψει άλλωστε ο Ποιητής: «Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,/ όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει/ εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του».
*μια εξελικτική που αξίζει πράγματι θαυμασμό είναι αυτή της γάτας. Οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι η γάτα τρώει τα τρωκτικά κι έτσι την έφεραν, προσφέροντας φαγητό, κοντά τους. Εκείνη επειδή δεν είναι χάπατο, ψιλιάστηκε ότι κάνοντας απλώς το κέφι της θα έχει σπίτι, τροφή και χάδια. Εξημερώθηκε από προσωπική επιλογή.
Χ.Γ. 4/2/2025
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Αποφοίτησα από τους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”. Kάτω, στα τρία εικονίδια θα βρείτε τα social μου. Ελάτε να βλέπουμε ο ένας τα κουταλοπίρουνα του άλλου ή και όχι.
