Ξεκινώντας απ’την αρχή. Ο πόλεμος με την λευκή σελίδα είναι αφόρητος. Ιδίως όταν πρέπει να γράψεις ένα, δυο ή παραπάνω άρθρα και κείμενα την εβδομάδα όχι για χόμπι αλλά μέσω του καταναγκασμού του επιούσιου. Και άνθρωποι είμαστε βρε αδερφέ μπορεί να στερέψουμε από ιδέες. Ίσως-λέω ίσως-αυτό να οδήγησε τον κ.Γεωργακόπουλο στην συγγραφή του εν λόγω άρθρου το οποίο μάλιστα είχα διαβάσει κατά την δημοσίευσή του, απλώς και μόνο επειδή ο τίτλος μου φάνηκε “κουλός” και αταίριαστος με τον ιστότοπο ανάρτησης. Ίσως πάλι ο άνθρωπος πραγματικά να το θεωρεί φλέγον ζήτημα και να μην άντεχε άλλο ένα βράδυ δίχως να μοιραστεί την προτροπή του για εμπάργκο των συμπαθών οκταπόδων με το ευρύ κοινό. Σε κάθε περίπτωση δικαίωμά του. Μπορεί να γράφει οτιδήποτε θέλει στην στήλη του και οι υπεύθυνοι της εφημερίδας από εκεί και πέρα είναι οι καθ’ύλην αρμόδιοι να κρίνουν την ποιότητα των άρθρων. Άλλωστε ο αρθρογράφος, απ’οτι φαίνεται έκανε παραπάνω από σοφή επιλογή με το να διαλέξει να παραθέσει αυτή την ιδέα, έναντι κάποιας άλλης, καθώς εδώ και μερικές μέρες έχει γίνει ο χαμός!
Πραγματικά όμως ο δημόσιος διάλογος πως είναι δυνατόν να πολώνεται τόσο πολύ για το αν θα τρώμε ή όχι χταπόδια ; Για το αν το κοινοποίησε η υπέρκομψη Μαρεβα ή ο σεπτός της σύζυγος και εσχάτως πρωθυπουργός μας ; Για το αν το κοινοποίησε ο οποιοσδήποτε τέλος πάντων στο τέλος της μέρας. Αν θέλει κανείς να βρει λόγους να κρίνει την κυβέρνηση, ακόμα και να την χλευάσει, έχει πολλούς. Μετά μεγάλης μας λύπης, τρία χρόνια τώρα έχουμε φάει με το κουτάλι μια πολιτική γεμάτη λάθη, αυταρχισμούς και ατοπήματα που κινούνταν στο φάσμα από το γελοίο μέχρι -πολλές φορές- το ειλικρινώς επικίνδυνο. Υπάρχουν λοιπόν άπειρα πράγματα σχετικά με τους τωρινούς κυβερνώντες που δίνουν τροφή για σχολιασμούς και σημαντικότερα για κριτική και σκέψη, ακόμα καλύτερα για κριτική σκέψη! Οι διατροφικές τους συνήθειες λυπάμαι μα δεν είναι ένα από αυτά. Φεύ! Μπορείς να μην τρως χταποδάκια και να είσαι ολίγον ανθρωποφάγος.
Αισθάνομαι πως όλη αυτή η πόλωση είναι απλά μια ακόμα φυτιλιά για τα πολύ εύφλεκτα-τελευταία-πληκτρολόγιά μας. Ο κόσμος είναι ένα καζάνι που βράζει, το διαδίκτυο χύτρα ταχύτητος. Άνθρωποι γεμάτοι οργή που με το παραμικρό εξανίστανται και κατεβάζουν πύρινους λόγους. Και ναι, για κάποια θέματα, η διαδικτυακή πολυφωνία είναι προωθητική του δημοσίου διαλόγου. Στο δια ταύτα όμως, αντί να συζητάμε αν πρέπει να φαγώνονται τα χταποδάκια, φαγωνόμαστε κατά την προσφιλή μας συνήθεια για ακόμα μια φορά μεταξύ μας. Η δυσαρέσκεια που έχουμε τιγκώσει ειδικά τα τελευταία χρόνια είναι δικαιολογημένη και λογική. Καλά θα κάνουμε όμως να την προσανατολίζουμε με σύνεση και προσοχή προς κατευθύνσεις που θα “πιάσουν τόπο”,για να μην φτάσουμε να γίνουμε καρικατούρες των ίδιων μας των εαυτών.
Όσο για τα χταπόδια, καλά έκανε και ο κ.Πέιν και ο κ.Γεωργακόπουλος . Απ’την σκοπιά μου θα πω πως είναι προτιμότερο να σκεφτούμε και να ερευνήσουμε το ζήτημα της υπεραλίευσης που απειλεί να διαταράξει οικοσυστήματα, παρά να κάνουμε iq test στα ζωάκια για να επιλέγουμε αν αξίζουν ή όχι να φαγωθούν. Περί ορέξεως.
Η όλη ιστορία προσωπικά μου έκανε ένα μεγάλο καλό. Θυμήθηκα και ξαναδιάβασα το υπέροχο διήγημα του Καραγάτση, “Τα χταποδάκια”, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ .
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.
