Κάστρα

Ιούν 18, 2022 | BLOG

Όταν τα καλοκαίρια καθόσουν στην παραλία συνήθιζες να χτίζεις κάστρα στην άμμο. Κάποιες φορές το κύμα συνήθιζε να στα χαλάει. Τότε πονούσες, όμως ήξερες βαθιά μέσα σου πως αυτή είναι η φυσική συνέχεια των πραγμάτων. Και ήξερες πως μέχρι το κύμα να τα γκρεμίσει, είχες κλέψει λίγο χρόνο κοιτώντας το δημιούργημά σου. Άλλες φορές κάποιος τα κλώτσαγε. Τότε ήταν που η απώλεια μεγάλωνε. Τότε δεν έβλεπες το κύμα να ασκεί το δικαίωμά του παίρνοντάς τα ήρεμα στην καρδιά της θάλασσας, αλλά παρατηρούσες κάποιον άλλον να τα καταστρέφει. Τότε άρχισες να αναρωτιέσαι τις αιτίες, τα γιατί και τα πώς. Τότε έζησες μία μικρή απώλεια.

  Όταν έλιωσε το παγωτό σου, όταν μάλωσες με τους γονείς σου, όταν κόπηκες σε μία εξέταση, όταν μία φιλία καταστράφηκε, ένα λουλούδι μαράθηκε, ένα καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του, ένα «σε θέλω» απορρίφθηκε, ένας έρωτας μαράζωσε και ένα φιλί έχασε το πάθος του, έζησες κάποιες απώλειες λίγο μεγαλύτερες. Οι απώλειες μεγάλωναν μαζί σου και ωρίμαζαν παρέα με την ψυχή σου και το μυαλό σου. 

   Ήρθε μία μέρα που έμαθες πως μία ιδέα γκρεμίστηκε, μία επανάσταση πνίχτηκε στο αίμα, έγινε μία δολοφονία από όργανο του κράτους, ένα παιδί απομακρύνθηκε από τους γονείς του, ένας πόλεμος άρχισε, μία ασθένεια νίκησε έναν ασθενή, μία βόμβα έπεσε. Τότε ένιωσες εκείνο το περίεργο συναίσθημα, αυτό που βίωνες όταν κάποιος σου γκρέμιζε το κάστρο στην παραλία, το κάστρο που με τόσο κόπο και διάθεση έχτιζες για ώρες, το κάστρο που με τόση αριστοτεχνία έπλαθες με τα χέρια σου, το κάστρο για την δημιουργία του οποίου είχες αγοράσει κουβαδάκια και φτυάρια προηγουμένως.

16 Νοεμβρίου 1980- Σταματίνα Κανελλοπούλου, Ιάκωβος Κουμής

17 Νοεμβρίου 1985-Μιχάλης Καλτεζάς

6 Δεκεμβρίου 2008-Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος

18 Σεπτεμβρίου 2013- Παύλος Φύσσας

21 Σεπτεμβρίου 2018-Ζακ Κωστόπουλος

Οι μέρες που γκρέμισαν τα κάστρα μας είναι πολλές. Δεν χωράνε σε αυτές τις σελίδες. Οι παραπάνω μέρες αντιπροσωπεύουν στιγμές που τα δικά μου κάστρα γκρεμίστηκαν από τις μπότες δυνάμεων κατάχρησης εξουσίας. Τα κάστρα μας πλέον δεν είναι από άμμο. Χρειαζόμαστε τείχη, γερά θεμέλια και μεγάλες εκτάσεις. Τα κάστρα μας χρειάζονται θεμελιακές ιδέες, αξίες για σκεπές, αρχές για τείχη, πάθος και αγάπη στο εσωτερικό. Ελεύθεροι σκοπευτές εμείς, σε επαγρύπνηση, κάθε μέρα στις ταράτσες τους.

σχετικά άρθρα

Η επιστήμη μας είναι θετική και θέλουμε κι ανθρώπους θετικούς

Η επιστήμη μας είναι θετική και θέλουμε κι ανθρώπους θετικούς

Αυτό το άρθρο, φοβάμαι ότι θα έχει περιορισμένο κοινό. Νομίζω πως θα ταυτιστούν εκείνοι που έχουν σκύψει πολλή ώρα πάνω από μια εξίσωση κι έχουν γουστάρει απέραντα

“Εγώ αν είχα τα χρόνια σου”

“Εγώ αν είχα τα χρόνια σου”

Τα τουέντις είναι ένα εξαιρετικά περιπετειώδες ταξίδι, απ΄αυτά που αν το ξεκινήσεις με ένα ελαφρύ backpack, κι όχι με μια βαλίτσα Luis Vuitton, γίνεται ακόμα πιο συναρπαστικό.

Γράφει η Χριστίνα Γιαβάσογλου