Νοητές ακτογραμμές, σιδηρόδρομοι και λεωφόροι ανάγλυφα χαράζονται στο δέρμα μας. Με τα ακροδάχτυλά μας διασχίζουμε την διαδρομή στα όνειρά μας, μα ξυπνάμε από τον θόρυβο ναυαγίων, εκτροχιασμών και τροχαίων ατυχημάτων. Επιζώντες βρισκόμαστε στο έλεος των εξωτικών και αγνώστων νησιών του μυαλού μας. Με σχεδίες αναμνήσεων επιπλέουμε σε απέραντους ωκεανούς με την ελπίδα εύρεσης στεριάς σε ξένα σώματα. Σε περίπτωση εκτροχιασμού του τρένου που συνηθίζουμε να ονομάζουμε ζωή, καταλήγουμε πρόσφυγες σε μακρινές ηπείρους άλλων χεριών. Μεθυσμένοι οδηγώντας δίχως φρένα, αναμένουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας δίχως παρακάμψεις. Μα καταλήγουμε ανάπηροι και σακατεμένοι. Απόκτημα, ο πόνος. Ταυτόχρονα, μοναδική απόδειξη πως είμαστε ζωντανοί.
Η επιστήμη μας είναι θετική και θέλουμε κι ανθρώπους θετικούς
Αυτό το άρθρο, φοβάμαι ότι θα έχει περιορισμένο κοινό. Νομίζω πως θα ταυτιστούν εκείνοι που έχουν σκύψει πολλή ώρα πάνω από μια εξίσωση κι έχουν γουστάρει απέραντα