Τρέφω πολύ καχύποπτα αισθήματα για όσους βγάζουν φλύκταινες για την συγκέντρωση της Παρασκευής. Όσο συγκροτημένο λόγο κι αν έχουν, όσο κι αν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την απρόσκοπτη δράση της Δικαιοσύνης. Μη πιστέψετε αγαπητοί κι αγαπητές ότι οι συγκεντρωμένοι την Παρασκευή θέλουν να καταλυθεί η Δικαιοσύνη, να γίνουμε μια ζούγκλα, να περάσει η εξουσία στο λαό. Οι άνθρωποι της Παρασκευής δεν είναι όσοι λένε «Ο μόνος νόμος είναι ο δρόμος». Για την ακρίβεια, στην μεγάλη πλειοψηφία δεν είναι.
Είναι οι γείτονές μας, οι φίλοι μας, το παιδί στο φούρνο που μας κάνει τον πρωινό καφέ, η χαμηλών τόνων οικογενειάρχισσα manager μας, ο ευγενής συνάδελφός μας, η έφηβη ξαδέλφη μας με τους συμμαθητές και τους καθηγητές της. Και μην πιστέψετε ούτε για μια στιγμή πως όλος αυτός ο κόσμος θα μαζευτεί μόνο για τους 57 νεκρούς, ή τους δεκάδες τραυματίες που έζησαν ρημαγμένα δύο χρόνια. Οι χιλιάδες που θα πλημμυρίσουν το κέντρο έχουν απαυδήσει στα καθημερινά αδιέξοδα. Πνίγονται ώρες-ώρες, ανοίγοντας λογαριασμούς, σκεπτόμενοι το δεύτερο ποτό, αναζητώντας αλά αστυνόμος Σαΐνης την καλύτερη προσφορά στο σούπερ μάρκετ.
Η Παρασκευή, όπως και η 26η Γενάρη, είναι η ρητή δήλωση «δεν μπορώ άλλο», ή-αν θέλετε και παρότι δε μ΄αρέσουν τα σλόγκαν- «δεν έχω οξυγόνο». Το αυθόρμητο του πράγματος δημιουργεί μια ανάγκη σε κυβερνώντες και ΣΙΑ, να φτιάξουν ένα αφήγημα υποκίνησης. Δεν αντέχεται το γεγονός ότι όλη η Ελλάδα πάλλεται χωρίς κομματικές φορτίσεις. Κι όμως έτσι είναι. Φυσικά τα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί χώροι διεκδικούν μερίδια του μεγαλείου, πλην όμως δεν είναι δημιούργημά τους κι αυτό το ξέρουμε όλοι. Γι΄αυτό και όλα γαβγίσματα από τα δεξιά διαμερίσματα στα τηλεπαράθυρα.
Ακούω τις τελευταίες μέρες έντονα, ειδικά από άτομα του ιδιωτικού τομέα: «Τι να κάνω; Πώς να απεργήσω; Πώς να το πω; Κι αν, αν…». Αν με απολύσουν είναι η ερώτηση. Εδώ δεν θα απαντήσω αφοριστικά γιατί μπορώ να φανταστώ τι είναι να βρεθείς σ΄αυτή τη χώρα, το 2025, χωρίς μισθό. Ας μου επιτραπεί το politically incorrect, αγαπητοί φίλοι, χαραμίστε μια μέρα της άδειάς σας, αν δεν μπορείτε να απεργήσετε ευθέως, αλλά ελάτε. Αυτή είναι η ουσία, όχι να το παίξουμε επαναστάτες, άλλωστε «η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή/ γιατί είναι αμίλητη και προχωράει».
Μας έχω δει όλους μας πώς κοιτιόμαστε στο μετρό τα τελευταία δύο χρόνια όταν ακούγεται κάποιος περίεργος θόρυβος. Τρομαγμένα κοιτιόμαστε. Γι΄αυτό θα είναι ο κόσμος έξω την Παρασκευή. Όποιους τους πειράζει, ας μείνουν αμπαρωμένοι στα σπίτια τους, ας βλαστημήσουν για το κλειστό κέντρο, ας γελάσουν λέγοντας «τι γραφικοί!».
Μετά από πολύ καιρό η κοινωνία των πολιτών εκτελεί το χρέος της, που δεν είναι άλλο απ΄τη διεκδίκηση μιας ζωής που αξίζει, ξέροντας ότι εκπροσωπεί τα πολλά μικρά ψάρια και πονοκεφαλιάζει τα λίγα μεγάλα.
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Αποφοίτησα από τους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”. Kάτω, στα τρία εικονίδια θα βρείτε τα social μου. Ελάτε να βλέπουμε ο ένας τα κουταλοπίρουνα του άλλου ή και όχι.
