Ο Πωλ Σέλντον, συγγραφέας ρομαντικών best seller, σκοτώνει την πρωταγωνίστρια των μυθιστορημάτων του, Μίζερι Τσάσταιν, δίνοντας τέλος στη γνωστή σειρά βιβλίων του. Σε ένα απροσδόκητο όμως αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ξυπνάει με σπαρακτικούς πόνους στα πόδια, συνειδητοποιώντας ότι η μεγαλύτερη θαυμάστριά του, Ανι Γουιλκς, του έχει σώσει τη ζωή. Η Ανι όμως εξελίσσεται σε ένα παρανοϊκό πρόσωπο το οποίο ξεσπάει με αναπάντεχο τρόπο όταν μαθαίνει ότι ο Πωλ σκότωσε τη Μίζερι. 

Ο Στέφεν Κινγκ περιγράφει με φρικιαστική λεπτομέρεια τα πάθη του Πωλ Σέλντον, ο οποίος, φυλακισμένος και απομονωμένος από τον έξω κόσμο, προσπαθεί στη συνέχεια να ξαναδώσει ζωή στην Μίζερι, υπό την επιτήρηση της Ανι μίας ψυχοπαθούς γυναίκας.

Την εμμονή της Ανι για την Μίζερι είναι κάτι το οποίο πιθανώς μπορεί να ενστερνισθεί  κάθε αναγνώστης. Αυτό που πραγματικά κινεί το ενδιαφέρον είναι ότι η ανάγκη του Πωλ να ξαναβάλει την Μίζερι στα μυθιστορήματά του γίνεται εξίσου επιτακτική με τις απειλές της Ανι.

Το ταξίδι του Πωλ είναι οδυνηρό, τόσο για τον ίδιο όσο και για τον αναγνώστη, χάρη στη δεξιοτεχνία του Κινγκ. Η Άνι τον βάζει στην κόλαση και τελικά ο Πωλ της δίνει μια γεύση από το δικό της φάρμακο, χωρίς η ιστορία να έχει το καθιερωμένο happy ending.

Ωστόσο, δεν λέω ότι είναι το αγαπημένο μου βιβλίο του King. Γιατί όμως, το καλύτερο βιβλίο του να μην είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο; Έκανε πολύ καλή δουλειά να νιώσουμε τον πόνο του Πωλ. Σίγουρα, είναι ένα βιβλίο για έναν άνδρα που υπέστη ένα τρομερό ατύχημα και στη συνέχεια βρισκόταν βάναυσα στα χέρια ενός ψυχοπαθή, οπότε είναι απολύτως λογικό ότι ο θείος Στέφεν θα ήθελε να πονάμε μαζί με τον Πωλ. Ωστόσο, είναι δύσκολο να περάσεις ένα ολόκληρο βιβλίο με έναν κεντρικό χαρακτήρα που είναι σχεδόν πάντα σε κάποιο επίπεδο αγωνίας χωρίς να νιώσεις κουρασμένος από αυτό. Είναι απαραίτητο για την πλοκή, αλλά κατά καιρούς το κάνει και νωθρό.

Ένα καθηλωτικό σενάριο τρόμου το οποίο εκτυλίσσεται σε ένα σπίτι βασανιστηρίων και δίνει στα πάθη του πρωταγωνιστή, μία αληθινή αίσθηση μιζέριας.