Σήμερα στο μετρό κάποιος φορούσε το άρωμά σου. Ή τουλάχιστον, αυτό που μου φέρνει στο νου εσένα΄ θυμίζει εκείνη τη βραδιά που άφησα να δοκιμάσω. Καλοκαίρι ήταν, έκανε ζέστη, είχε πολύ κόσμο κι ένιωθα την ατμόσφαιρα υγρή, θα προτιμούσα να μη φορούσα ρούχα. Άπλωσες το χέρι σου στη μέση μου και ανατρίχιασα, το θυμάμαι ακόμα το άγγιγμα σου, καμιά φορά αν κλείσω τα μάτια έχεις ακόμη το χέρι σου στη μέση μου, κι εγώ νιώθω εκείνο το κάψιμο πάνω στο γυμνό μου δέρμα και τα χέρια μου σφίγγονται σε δευτερόλεπτα προς τα πλευρά μου. Είπες "όταν σε φιλάω μη φεύγεις", μα να που είμαι εδώ κι ας μη με φιλάς. Ξέρεις, είναι φορές που θα ήθελα να μην έχω ρουθούνια. Να μη μπορούσε το μυαλό μου να με ξεγελάσει πως ήρθες πίσω.
Είμαι η Άννα, σπουδάζω στο Πολυτεχνείο. Διαβάζω πολλά, σκέφτομαι ακόμη περισσότερα, γράφω όσα προλαβαίνω απ’ αυτά. Αντιπαθώ τα κουτάκια, στόχος εδώ είναι η έκφραση έξω απ’ αυτά.