Θέλω μια εκδρομή των μυστικών
των φανερών και των χαμένων εαυτών
Να ‘μαι και γυναίκα και αγόρι και μωρό
να σ’ έχω άντρα και μητέρα και θεό
Μπες μες στο χορό μ’ ό, τι μπορείς
Μ’ ό, τι δεν ξέχασες κι άλλος κανείς
Χιλιάδες πρόσωπα εμείς.
Εκδρομή- Στίχοι: Νίκος Μωραίτης
Click Info
O Βασίλης μας πήρε τηλέφωνο στις 6 για να ρίξει την ιδέα και στις 7μιση βρισκόμασταν ήδη μέσα στο αμάξι να ταξιδεύουμε. Οι κουβέντες μοιάζαν περισσότερο με παραληρήματα γιατι δυσκολευόμασταν να διαχειριστούμε την τόσο ξαφνική χαρά και το σουρεάλ της κατάστασης. Τρώγαμε μακαρονόπιτα από το τάπερ και κερνούσαμε τους εργαζόμενους των διοδίων βάζοντας μεταξύ μας στοίχημα πόσοι θα δεχτούν το κέρασμα και πόσοι όχι. Κι ο ήλιος έδυε έξω από τα παράθυρα. Τελικά καταλήγω στην πιο κλισέ φράση της νεοελληνικής γλώσσας, χιλιοειπωμένη, χιλιογραμμένη σε τοίχους και παγκάκια, χιλιοακουσμένη σε σλόγκαν διαφημήσεων στην τηλεόραση: Η ευτυχία είναι στιγμές.
