Έλα μαζί μου, καλοκαίριασε, θέλω τόσα να σου δείξω. Ας ξυπνάμε νωρίς, θα σου το κάνω το χατίρι. Θέλω όλα να τα δούμε σαν εξερευνητές αλλοτινοί. Κάθε κρυφό πέρασμα που δώσαν τα φιλιά τους τόσοι και τόσοι. Κι όταν θα φτάνει μεσημέρι θα σου πω "σήκω, πάμε". Θ' ανέβουμε στην κορφή εκεί που κάποιοι χτίσανε με πέτρα την πίστη τους. Θα δεις την Σέριφο, την Κίμωλο, τη Μήλο και δε θα πιστεύεις τη δύναμή σου. Κι ό,τι ευτράπελο προκύψει θα 'ναι αστείο γιατί πάντα γελάμε στην κακοτυχία. Η μεγαλύτερη λαχτάρα μου είν' όλα να τα μοιραστούμε΄ κι ελπίζω να 'μαι εκεί όταν, μετά από χρόνια, θα λες τις ιστορίες τους.
Click info: Σίφνος, Ιούλης του ’20. Οι φίλοι μου τραβούσαν φωτογραφίες και γελούσαν μαζί μου μιας και διάλεξα να καθίσω λίγο πιο ακριανά, να χαζέψω τη θάλασσα. Τα μοναστήρια πάντα μου προκαλούσαν ένα αίσθημα δέους. Είναι η ενέργεια που κουβαλούν, χιλιάδων ανθρώπων γεμάτων ελπίδα. Τόσο έντονη που νιώθεις να ζεις όλες τους τις ιστορίες ταυτόχρονα. Αν όλοι αφήναμε τους εαυτούς μας να νιώσουν ό,τι δεν βλέπουν, χωρίς να μπαίνει μπροστά η σκέψη μας, ο κόσμος που ζούμε θα είχε μια στάλα καλοσύνης ακόμη.
Είμαι η Άννα, σπουδάζω στο Πολυτεχνείο. Διαβάζω πολλά, σκέφτομαι ακόμη περισσότερα, γράφω όσα προλαβαίνω απ’ αυτά. Αντιπαθώ τα κουτάκια, στόχος εδώ είναι η έκφραση έξω απ’ αυτά.