Καιρός είναι άλλωστε ν’ αφήσουμε
τα όνειρα, σαν μια φούχτα άμμο
που τη ρίχνουμε πίσω μας.

Αρκεί
πως αυτός ο παράδοξα όμορφος
κόσμος μάς μάγεψε. Μεθύσαμε
θάλασσα!
Τόσο η ψυχή μου όσο
κ’ εσύ, τον γιομίσαμε κύματα.

Από τη συλλογή Συνάντηση με τη θάλασσα (1991) του Νικηφόρου Βρεττάκου

Click Info

Δε θα πω σε ποιο νησί ήμασταν. Θα πω μόνο ότι θυμάμαι εκείνη τη φορά που περπατούσαμε κατά μήκος της ακτής και είδαμε μια λιμνούλα μαύρη. Από μακριά φαινόταν βρώμικη κι αδιάφορη, μα εσύ πλησίασες γιατί η περιέργεια σου δεν σε άφηνε να κανείς κι αλλιώς. Ή επειδή είσαι ωραίος άνθρωπος και τα ωραία πράγματα έλκονται το ένα με τ´άλλο. Ή επειδή έχεις ένα ένστικτο μέσα σου, έναν οδηγό που σε οδηγεί συχνά σε τέτοιου είδους πολύτιμες ανακαλύψεις. Αν μοιραζόμαστε το ίδιο ένστικτο είσαι η πολυτιμότερη μου ανακάλυψη.