«Ένας άνδρας μπαίνει στο μαγαζί μιας ανθοπώλισσας
και διαλέγει κάποια άνθη
η ανθοπώλισσα περιτυλίγει τα άνθη
ο άνδρας βάζει το χέρι του στην τσέπη
να ψάξει για τα χρήματα
τα χρήματα για να πληρώσει τα άνθη
μα βάζει αυτός την ίδια ώρα
τελείως ξαφνικά
το χέρι πάνω στην καρδιά του
και ξαπλώνεται

Την ίδια ώρα που αυτός πέφτει
τα χρήματα κυλούν στη γη
κι ύστερα πέφτουνε τα άνθη
την ίδια ώρα με τον άνδρα
την ίδια ώρα με τα χρήματα
και η ανθοπώλισσα μένει εκεί
με τα χρήματα που κυλούν
με τ’ άνθη που μαραίνονται
με τον άνδρα που πεθαίνει
προδήλως όλα ετούτα είναι πολύ λυπητερά
και πρέπει αυτή κάτι να κάνει
η ανθοπώλισσα
μα δεν ξέρει τον τρόπο να το κάνει
δεν ξέρει
από πού να ξεκινήσει

Υπάρχουν τόσα πράγματα να γίνουν
μ’ αυτόν τον άνθρωπο που πεθαίνει
τα άνθη αυτά που παν να μαραθούν
και τούτα τα χρήματα
τα χρήματα ετούτα που κυλούν
που δε σταματάνε να κυλούν.»

«Στο μαγαζί της ανθοπώλισσας» του Ζακ Πρεβέρ

Click Info:

Δευτέρα, 7:00π.μ., νυσταγμένη αλλά αποφασισμένη να έχω μια παραγωγική εβδομάδα. Στο δρόμο προς τη λαϊκή παρατηρώ ένα βρώμικο, μισοχαλασμένο φορτηγάκι. Ξεχαρβαλωμένες πόρτες, φθαρμένα ελαστικά, μονωτική ταινία γύρω από τους καθρέφτες. Μέσα, περιλαμβάνει δεκάδες πανέμορφα μπουκέτα από τριαντάφυλλα. Με το μυαλό μου μετά βίας να περνάει τα όρια του υποσυνειδήτου και να παραμένει ξύπνιο, σε αυτή την καμπή που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν οι σκέψεις σου αποτελούν συγκλονιστική εμπνεύση ή φιλοσοφικό παραλήρημα, αναρωτήθηκα: πόση ομορφιά χωράει μέσα στην ασχήμια;