Δε σου λέω παραμύθια
κάποια μέρα τυχαία
θα σου κάψει τα στήθια
μια στιγμούλα μοιραία.
Μια στιγμή που θα διώξει
τη μεγάλη σου θλίψη
κι η καρδιά σου θα νιώσει
όσα της έχουν λείψει.
Υπνοβάτης- Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου
Click Info
Με το που είδες το χρώμα του ουρανού από το παράθυρο αφηνίασες. Με τράβηξες να ανέβουμε τρέχοντας στην ταράτσα για να μπορέσουμε να τον δούμε καλύτερα. Και τον είδαμε σε όλο του το μεγαλείο. Για αρκετά λεπτά προσπαθούσαμε να καταλήξουμε στο τι χρώμα ήταν μα συνέχεια άλλαζε: από στιγμή σε στιγμή το μωβ γινόταν ροζ και το μπλε γινόταν φούξια, το λιλά γινόταν βιολετί και το μωβ της λεβάντας γινόταν μωβ της ορχιδέας. Και διαφωνούσαμε. Κι αργότερα τσαντίστηκες και μου απέδωσες τις κλασσικές κατηγορίες ότι είμαι ξεροκέφαλος και ισχυρογνώμων, ενώ παράλληλα έψαχνες στο Google τις αποχρώσεις του μωβ για να μου αποδείξεις το δίκιο σου. Όμως το ίντερνετ δεν έπιανε στην ταράτσα. Κι όταν σε απείλησα γελώντας ότι θα σε ρίξω από κάτω αν συνεχίσεις, εσύ δεν το πήρες για πλάκα και βούρκωσες. Κι όταν σου θύμισα ότι είσαι ο θησαυρός μου και ότι δε θα σε έριχνα ποτέ από τον 6ο όροφο μιας πολυκατοικίας -για όνομα!- με φίλησες. Και εκείνος ο μικροσκοπικός ασημί μηνίσκος καρφιτσωμένος στο χρωματιστό ουρανό, ως μοναδικός μάρτυρας της ιστορίας αυτής, γελούσε με τα καμώματά μας.
Η φωτογραφία είναι του Παναγιώτη Παπαθεοδώρου.
