«Το τραύμα είναι μια ψυχική συνθήκη που υπερβαίνει τον χρόνο. Ακόμα κι όταν έχεις συμφιλιωθεί – όσο μπορείς, όσο είναι εφικτό – με την οδύνη του, είναι παρόν, κι εξακολουθεί, ύπουλα κι ανύποπτα, να σε πληγώνει, να σε επαναφέρει στην πρωτογενή στιγμή του, τότε που κάποιος ή κάτι σε εκμηδένισε, σε ξερίζωσε, τότε που πίστεψες πως είναι αδύνατον να συνεχίσεις να ζεις με τόσο πόνο.
Τα τραύματα μας ακολουθούν σ’ όλη τη ζωή μας. Οπότε είναι τουλάχιστον αγριότητα να λέμε στον τραυματισμένο «Έλα μωρέ, τόσα χρόνια πέρασαν, τι τα θυμάσαι και τα σκαλίζεις;»
Το ότι επιβίωσες παρά τον σπαραγμό και τον αφανισμό δεν σημαίνει ότι τον ξέχασες, ότι το κακό εξανεμίστηκε, ότι συγχωρεμένος αυτός που σε σακάτεψε.»
ΠΗΓΗ: φωνή Πειραιωτών
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.
