Τα όσα ειπώθηκαν στην δίκη μας έμαθαν πως ο κόσμος μπορεί τελικά να πιστέψει έναν άνδρα που υφίσταται σωματική και ψυχολογική βία μέσα στο ίδιο του το σπίτι.

Τα όσα ειπώθηκαν στην δίκη μας έμαθαν πως ο κόσμος μπορεί τελικά να πιστέψει έναν άνδρα που υφίσταται σωματική και ψυχολογική βία μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Και εκεί είναι που έρχεται η περίπτωση της Αμερικής και ο νόμος που απαγορεύει ξανά σε ορισμένες πολιτείες το δικαίωμα της άμβλωσης. Ένα δικαίωμα που κερδήθηκε μόλις το 1973 με την υπόθεση Roe vs Wade. Και κάπως έτσι σκέφτεσαι πως ίσως και να μην κάναμε ποτέ εκείνο το βήμα προς το μέλλον, αλλά αντίθετα κάναμε ένα τρομακτικά μεγάλο βήμα προς το παρελθόν.
Σας παρακαλώ –σήμερα- να βγείτε από τη ζώνη ασφαλείας σας και να ανοιχτείτε στο άγνωστο, εκεί όπου σας περιμένουν οι μεγαλύτερες ευκαιρίες της ζωής.
Σήμερα λοιπόν, πάρτε ένα τηλέφωνο ή καλύτερα μια μεγάλη αγκαλιά, την γυναίκα που σας γέννησε, μα κι όλους εκείνους που στάθηκαν μητρικά δίπλα σας. Σήμερα αφήστε το σκοτάδι που μας φορτώνουν γύρω απ΄αυτή τη λέξη και σκεφτείτε για ποιους ανθρώπους κάποτε έχετε υπάρξει εσείς “μαμά”.
Ξέρεις, σαν πλάσματα που χρειάζεται ακόμα να παλεύουμε για τα βασικά και ισότιμα δικαιώματα μας το να διαβάζουμε κλασική λογοτεχνία κάποιες φορές μπορεί να είναι και λίγο triggering. Και θα εξηγηθώ. Ανοίγεις ένα έργο του 1890 ή του 1930, ένα έργο αριστούργημα, ένα έργο κλασικό, ένα έργο που εξυμνείται και θα εξυμνείται στους αιώνες τους άπαντες για την ιδιοφυία του. Και διαβάζεις, διαβάζεις, προχωράς σελίδα την σελίδα, όλα ωραία και όλα καλά.
Μέχρι που πέφτεις πάνω σε θέματα βιασμών, σε θέματα βίας, παρενόχλησης, υποτίμησης του φύλου σου. […] Και κάπως έτσι κλείνεις απότομα το βιβλίο και το πετάς στην άκρη. Για πόσους αιώνες ακόμα, αναρωτιέσαι!
Βάλθηκα μετά να απαντήσω εγώ στην ερώτηση: “Τι έχει μείνει απ’τη φωτιά;”, τη φωτιά των περασμένων που αυτούσια δε γυρνούν. Τους φίλους που φύγαν και γελάνε πια με άλλα αστεία, τους έρωτες που φύγαν και ποτίζουν άλλα σεντόνια, τα μέρη που είναι εκεί (θέλουν-δε θέλουν) μα γέρνουν τη ζυγαριά από την ευσπλαχνία στην αμφιθυμία
Πολύχρωμα τα όνειρά μας
Ταινίες προβαλλόμενες σε φόντο γκρι
Τις Κυριακές συχνάζουν στα καφενεία
Και τα βράδια αναστενάζουν σε μονά κρεβάτια
Ποτέ δεν θα είσαι ξανά 23! Τώρα είναι η ώρα να δοκιμάσεις όλα σου τα όρια, όλα σου τα όνειρα, τις φαντασιώσεις, τον Τάκη που τόσο φοβάσαι να του μιλήσεις, τη δουλειά που νόμιζες ότι ποτέ δεν μπορείς να κάνεις.
Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους.
Στροβίλιζαν τα όνειρα
πάνω σ αλογάκια και άμαξες
Γελούσαμε
καπνίζαμε