Οι πληγές στο σώμα μου αργούν να επουλωθούν
που σημαίνει πως το δέρμα μου αρνείται να ξεχάσει
και κρατάει καλά τις αναμνήσεις του
πιο πολύ εκείνες που του προκάλεσαν κάποιο είδος πόνου,
μικρούτσικα ενθύμια της ικανότητάς του να εμπιστεύεται.
Οι πληγές στο σώμα μου αργούν να επουλωθούν
και εγώ μένω να γίνομαι ολόκληρη ένας χάρτης, καλά σημαδεμένος
όχι για το που θέλαμε να πάμε,
μα για το που πήγαμε.
Και το χειρότερο:
τι πάθαμε στην πορεία!
Οι πληγές στο σώμα μου αργούν να επουλωθούν
και καθώς παρατηρώ όλα εκείνα τα σημάδια μου,
μισοξεχασμένα και χιλιοαγγιγκτά,
θα ήθελα πολύ να σε ενημερώσω
πως ετούτο το ποίημα
έπαψε από ώρα πια να μιλάει για τα πραγματικά μας τραύματα.
Ως απόφοιτη της Κλασικής Φιλολογίας Αθήνας και νυν μεταπτυχιακή της Δημιουργικής γραφής και λογοτεχνίας θα έλεγε κανείς πως η αγάπη για το γράψιμο και το διάβασμα ήταν λίγο-πολύ αναπόφευκτη. Όπως εξίσου αναπόφευκτη ήταν και η συνάντηση μας εδώ.