Νικόλα Ματζίροφ: “πώς πιστεύουν οι άνθρωποι για να μην βουλιάξουν”

Φεστιβάλ…Με το που ακούω αυτή τη λέξη, ξυπνάει μέσα μου μία άλλη λέξη: “γιορτή” και δίπλα της μία ακόμα: “συνάντηση”. Το 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών ήταν ακριβώς αυτό, ήταν μία γιορτή για την ποίηση που έχει γραφτεί και εκείνη που γράφεται τώρα και μια συνάντηση με τους ανθρώπους πίσω απ΄τα γράμματα. Στο Φεστιβάλ είχαμε την χαρά να επικοινωνήσουμε με ποίηση, σε άλλες γλώσσες, να ακούσουμε ποιήματα ξένων λογοτεχνών στην γλώσσα τους, αλλά και στην δική μας, μέσα από προσεγμένες μεταφράσεις.

Για εμένα η “αποκάλυψη” του φετινού Φεστιβάλ ήταν ο Νικόλα Ματζίροφ απ΄την Βόρεια Μακεδονία,  που τον συνοδεύει η μεγαλειώδης φράση του Μαρκ Στραντ πως η ποίησή του είναι «σαν ν’ ανακαλύπτεις έναν νέο πλανήτη στο ηλιακό σύστημα της φαντασίας», και όχι άδικα!

Παρακάτω θα παραθέσω δύο από τα ποιήματα που ξεχώρισα, σε μετάφραση της Ελευθερίας Τσίτσα, η οποία επίσης αξίζει εύσημα μιας και γνωρίζουμε καλά πόσο λεπτές είναι οι ισορροπίες σε μια μετάφραση και πόσο μάλλον αν μιλάμε για ποίηση!

ΔΕΝ ΞΕΡΩ

Μακρινά είναι όλα τα σπίτια που ονειρεύομαι,
μακρινή είναι η φωνή της μητέρας μου
που με καλεί για βραδινό, μα εγώ τρέχω στα σιτοχώραφα.

Είμαστε μακρινοί όπως η μπάλα που χάνει τον στόχο
και κατευθύνεται προς τον ουρανό, είμαστε ζωντανοί
σαν το θερμόμετρο που είναι ακριβές μονάχα όταν
το κοιτάζουμε.

Η μακρινή πραγματικότητα κάθε μέρα με ρωτά
σαν άγνωστος ταξιδιώτης που με ξυπνά στα μέσα της διαδρομής
λέγοντας Αυτό είναι το σωστό λεωφορείο;,
και απαντώ Ναι, μα εννοώ Δεν ξέρω,
δεν ξέρω τις πόλεις των παππούδων σας
που θέλουν να αφήσουν πίσω όσες ασθένειες ανακαλύφθηκαν
και όσες θεραπείες έφτιαξε η υπομονή.

Ονειρεύομαι ένα σπίτι στον λόφο των πόθων μας,
για να βλέπω πώς τα κύματα της θάλασσας αποτυπώνουν
το καρδιογράφημα των πτώσεων και των ερώτων μας,
πώς πιστεύουν οι άνθρωποι για να μη βουλιάξουν
και προχωρούν για να μη λησμονηθούν.

Μακρινές όλες οι καλύβες όπου κρυβόμασταν από την καταιγίδα
και από την οδύνη των ελαφιών ενώ πέθαιναν μπροστά στα μάτια των κυνηγών
που ένιωθαν περισσότερο μόνοι παρά πεινασμένοι.

Η μακρινή στιγμή κάθε μέρα με ρωτά
Αυτό είναι το παράθυρο; Αυτή είναι η ζωή; και λέω
Ναι, μα εννοώ Δεν ξέρω, δεν ξέρω αν
τα πουλιά θα αρχίσουν να μιλούν, χωρίς να αρθρώνουν τη λέξη Πόλεμος

ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ
ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΓΙΝΑΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ

Για τη Μαριάν Κ.

Στο αγκάλιασμα στη γωνία θα καταλάβεις ότι
κάποιος φεύγει για κάπου. Πάντα έτσι γίνεται.
Ζω ανάμεσα σε δύο αλήθειες
σαν ένα φως νέον που τρεμοσβήνει σε
μια άδεια αίθουσα. Η καρδιά μου συλλέγει
όλο και περισσότερους ανθρώπους, αφού δεν βρίσκονται πια εδώ.
Πάντα έτσι γίνεται. Ένα τέταρτο του χρόνου που είμαστε ξύπνιοι
τον περνούμε ανοιγοκλείνοντας τα μάτια. Ξεχνούμε
πράγματα ακόμα και πριν τα χάσουμε
 –
το τετράδιο καλλιγραφίας, λόγου χάριν.
Τίποτα δεν είναι ποτέ νέο. Το κάθισμα
του λεωφορείου είναι πάντα ζεστό.
Τα τελευταία λόγια μεταφέρονται
όπως οι γερτοί κουβάδες με νερό σε μια τυπική καλοκαιρινή φωτιά.
Το ίδιο θα συμβεί ξανά από την αρχή αύριο –
το πρόσωπο, πριν σβήσει από τη φωτογραφία,
θα χάσει τις ρυτίδες. Όταν φεύγει κάποιος
όλα όσα έγιναν επιστρέφουν.

Επιμέλεια: Χριστίνα Γιαβάσογλου

Πηγή: https://mag.frear.gr/poiimata-2/

σχετικά άρθρα

Κάτι που δεν έχεις

Κάτι που δεν έχεις

Η ώρα είναι 9 μμ, ημέρα Δευτέρα και εσύ χαμογελάς Η ατέλεια υπάρχει και εσύ είσαι ικανός να την αγαπήσεις ή έστω να την αντέξεις οι άνθρωποι γελιόμαστε νομίζοντας πως η αγάπη δεν περιλαμβάνει αρνήσεις Η υπομονή που δεν διαθέτεις Ο χρόνος που δεν περισσεύει Η διάθεση...

Πού πάει ο παλιός ο χρόνος; |Χριστίνα Γιαβάσογλου

Πού πάει ο παλιός ο χρόνος; |Χριστίνα Γιαβάσογλου

Πού πάει ο παλιός ο χρόνος Όταν φεύγει; Πάει σ΄ένα καταφύγιο Κάποιου βουνού δίχως όνομα Και κοιμάται σε κουκέτα Μ΄όλα τα «για πάντα» που βγήκαν ψέματα Μ΄όλα τα ακυρωμένα ταξίδια Μ΄όλες τις επιστολές που γίνανε μπάλα σ’ένα κάδο Μ΄όλες τις ξεθωριασμένες αναμνήσεις. Μια...

“Καύσωνας”

“Καύσωνας”

Φορούσε το λευκό βραχιόλι στα πόδια της και το λευκό σημάδι από κάτω μαρτυρούσε την ασπράδα που άφηνε πίσω του ο χειμώνας. Τα πρώτα καφετιά σημάδια στους ώμους, την μύτη, τον λαιμό όλα φιλιά του Ήλιου του παντοδύναμου -σιγά που θα του ξέφευγε η κόρη από τα χέρια- τόσο...

“Αγαπημένη”

“Αγαπημένη”

Αγαπημένη,η αγάπη μένεικάπου κοντά στην πορτοκαλίαπου φυτέψαμε στην αυλή σουγια να μη νιώθεις μόνη τα πρωινά. Αγαπημένη,η αγάπη μένει -για πάντα –στη μέρα που μου’φερεςένα ποτήρι νερόχωρίς να πεις τίποτα. Αγαπημένη,η αγάπη μένειστη νύχταπου ξάγρυπνη κοιτούσεςαν...