Σου έμαθα τη λέξη “αγάπη”
“Μάτια”
“Χρυσάφι”
“Αγαπάω”
“Σ’αγαπάω”
Σου έμαθα το “λείπεις”
Στο δυσκολότερο μάθημα
Σου έμαθα το “μου λείπεις”
Μπερδεύτηκες·
Ήσουν πανέξυπνος
Το έμαθες.
Μου έμαθες την λέξη “ηρεμία”
Την λέξη “θάλασσα”
Την λέξη “παρακάτω”
Την λέξη “αηδόνι”
Την λέξη “λατρεύω”
Την δυσκολότερη “σε λατρεύω”
Σε κούρασα ώσπου να την πω σωστά·
Την έμαθα.
Έπειτα κι άλλα
Δυσκολότερα:
“Έλα”
“Σε παρακαλω”.
Μάθαμε πολλές λέξεις,
Άγνωστες,
Πήραμε πτυχία.
Τώρα τις μαθαίνουμε σε άλλους
Μα ακόμα άμα πούμε σε κανέναν:
«Χρυσάφι μου, μου λείπεις,
έλα να ακούσουμε τα αηδόνια παρέα»
Θα μας κοιτάξει περίεργα
θα κάνει μια προσπάθεια για νοηματική
Και πάλι τζίφος.
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.
