Εμένα οι φίλοι μου | Χριστίνα Γιαβάσογλου

Ένα ποίημα-δάνειο από το θρυλικό ποίημα της Κατερίνας Γώγου “Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά”. Δε ξέρω ποιο θάρρος με οδήγησε στη δημοσιοποίηση αυτού του ποιήματος. Μάλλον δεν ήταν τόσο το θάρρος όσο η σιγουριά πως οι “παλιοί” θα ήθελαν τα ποιήματά τους να συνεχίσουν να θρέφουν συνειδήσεις στην αιωνιότητα.

Εμένα οι φίλες μου

κυκλοφορούν μόνο με κοντές φούστες

γιατί και τις μακριές τους τις σηκώσατε.

Εμένα οι φίλοι μου

βάφουν τα νύχια τους

και το χέρι τους δε χαραμίζεται

σε χτυπήματα στο τραπέζι.

Εμένα οι φίλες μου

είπαν: “Σταμάτα, πονάω”,

πολύ πριν πουν: “Στάσου, σ’αγαπάω”.

Εμένα οι φίλοι μου

δουλεύουν δωδεκάωρα με διαλυμένους τένοντες

για να μην έχουν ανάγκη

τα πορτοφόλια και τη χλεύη κάθε μικροαστού πατριάρχη.

Εμένα οι φίλες μου

χρόνια τώρα τρώνε με κουτάλι

γιατί με τα μαχαιροπίρουνα στα χέρια

τους έμπαιναν θανατερές ιδέες.

Εμένα οι φίλοι μου

αγκαλιάζουν χωρίς να καυλώνουν

και βλέποντας τα σάλια σας

αναγουλιάζουν.

Εμένα οι φίλες μου

τρέχουν να μάθουν πολεμικές τέχνες

γιατί εσείς δε μάθατε τ’αυτονόητα.

Εμένα οι φίλοι μου

κλαίνε σα μωρά

και το βλέμμα σας το φτύνουνε

πριν απ΄το σπέρμα σας.

Εμένα οι φίλες μου

είναι δολοφονημένες απ΄τον “ήλιο” τους

μα τις νύχτες ξυπνούν

και νανουρίζουν μυριάδες αγέννητα κοριτσάκια.

Εμένα οι φίλοι μου

είναι νεκροί ανάμεσα σε κοσμήματα

που δεν πρόλαβαν να μοιράσουν

σε μυριάδες αγέννητα αγοράκια.

Εδώ η εξαιρετική μελοποίηση του ποιήματος της Κατερίνας Γώγου από τον Νίκο Μαϊντά που αγαπήσαμε:

*Το εξώφυλλο του άρθρου είναι από την ταινία “Strella”