Αν και η υπομονή μου είναι πελώρια
κι η ανοχή μου δίχως όρια
με κουράζουν τα ελευθέρια ήθη:
οι ξανθιές με τα εξεζητημένα στήθη
τ’ανοιχτά πανάκριβα αυτοκίνητα,
οι εκπτώσεις, οι ευκαιρίες και τα κίνητρα.
Με καταπονούν τα ανώτερα αισθήματα
των ανθρώπων που ανασύρουν σπάνια ρήματα,
η πλατιά γενναιοφροσύνη που υπερβαίνει
βασικές διαφορές και εν γένει
στοιχειώδεις διακρίσεις που χωρίζουν (και σωστά)
τα ψυχρά κι ανόητα από τα ζεστά.
Αποστρέφομαι τα ολοστρόγγυλα
πράγματα που λάμπουν και τα βογγητά
των βαμμένων καλλονών που λίγο πείθουν.
Ζηλεύω τους ήρωες των μύθων
ξέρουν πως θα πέσουν
όμως επιμένουν
εκλεκτή βορά του πεπρωμένου.
Ω ψυχή μου, ξύπνα από τη νάρκη σου,
πέταξε τα ενδύματα του Νάρκισσου.
Σήκω απ΄τη βαθειά σου πολυθρόνα,
βάδισε στο μάτι του κυκλώνα:
στην καρδιά του σκότους όπου, λάφυρο
σε προσμένει αχνοφεγγοβολώντας το άπειρο.
από το βιβλίο “Σκοτεινές Μπαλάντες και άλλα ποιήματα”, εκδόσεις Κέδρος, ISBN: 9789600419139
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.