Θα θυμάμαι πάντα πως όταν περπατούσες στην Φωκίωνος Νέγρη
οι άντρες σκούνταγαν με τους αγκώνες τους ο ένας τον άλλον.
Αν οι επιδημιολόγοι είχαν ελεύθερο χρόνο
θα είχαν αναπτύξει ήδη μια μελέτη
για την τοπική επιδημία μελανιών στα πλευρά των αντρών της Αθήνας…
-Βασίλης Κεκάτος, από την αφήγηση του μικρού μήκους φίλμ “Όταν κοιμάσαι ο κόσμος αδειάζει”
Click info
Καραντίνα, πρώτη, δεύτερη-δε ξέρω-έχω χάσει το μέτρημα, περπάτημα στην Κυψέλη. Βλέποντας αυτή την επιγραφή αμέσως φωτίστηκαν, έτσι ακριβώς με νέον γράμματα, τα λόγια του Κεκάτου στο μυαλό μου. Του Κεκάτου που κατάφερε στο φιλμ του να μας δώσει ένα αλληγορικό διαμάντι της δυστοπίας που βιώσαμε στις καραντίνες. Όλο το post γίνεται για αυτό το φιλμ. Δείτε το εδώ !
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.
