Όμως εδώ τελείωσα. Ώρα να φύγω.
Όπως θα φύγετε κάποτε κι εσείς.
Και τα φαντάσματα της ζωής μου θα μ’ αναζητούν τώρα τρέχοντας μες στη νύχτα και τα φύλλα θα ριγούν και θα πέφτουν.
Έτσι συνήθως έρχεται το φθινόπωρο.
Γι’ αυτό, σας λέω, ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνοια/ μιας και δεν ήτανε ποτέ πραγματική.
Ώρα να φύγω, Τάσος Λειβαδίτης
Click Info
Tην απασχολούσε από μικρή το ρήμα «φεύγω». Ίσως γιατί συνήθιζε πάντα να το χρησιμοποιεί στον γ´ ενικό, ενίοτε και στον β´ με ένα απελπισμένο αλλά διακριτικό «μη» μπροστά. Ποτέ στον α’ γιατί πάντα την προλαβαίναν άλλοι. Ούτε την προστακτική του τη χρησιμοποίησε ποτέ. Όχι ότι δε χρειάστηκε, αλλά κάθε φορά που προσπάθησε να αρθρώσει «φύγε» το φ σκάλωνε πίσω από τα δόντια και το γ έγδερνε τον ουρανίσκο και ήταν τόσο επίπονη διαδικασία που αποφάσισε να μην την επαναλάβει. Λεξιλόγιο κατά μία λέξη φτωχότερο, μικρή η ζημιά. Την παίδευε το ρήμα φεύγω μέχρι τη μέρα που έφυγε κι εκείνη καταλάθος. Δεν το σχεδίασε, απλώς συνέβη όπως όλα τα πράγματα στη ζωή που απλώς συμβαίνουν και η στιγμή που συνέβη αποτέλεσε για εκείνη μια μικρή αποκάλυψη.
Που βρίσκεται τώρα πια δεν το ξέρω. Εθίστηκε στη γλύκα, στην εξουσία που σου δίνει η φυγή και αποφάσισε να φεύγει κάθε ώρα και λεπτό. Μέχρι να συμφιλιωθεί με όλα τα “φεύγω” που άκουσε μικρή.
