“Κάθε πρωί, καθώς ετοιμαζόμουν στο μπάνιο, επαναλάμβανα αυτή τη φράση ασταμάτητα, τόσες φορές ώστε κατέληγε να χάνει το νόημά της, να μην είναι πια παρά μια διαδοχή από συλλαβές, από ήχους. Σταματούσα και ξανάρχιζα Σήμερα θα γίνω σκληρός. Το θυμάμαι, γιατί επαναλάμβανα ακριβώς αυτή τη φράση, όπως κάνουμε την προσευχή μας, με αυτές τις λέξεις, αυτές τις ίδιες λέξεις Σήμερα θα γίνω σκληρός (και κλαίω καθώς γράφω αυτές τις γραμμές· κλαίω γιατί βρίσκω αυτή τη φράση γελοία και αποκρουστική, αυτή τη φράση που με συνόδευσε για πολλά χρόνια και, υπήρξε κατά κάποιον τρόπο, δεν νομίζω πως υπερβάλλω, το κέντρο της ύπαρξής μου).”
Ο Εντύ Μπελγκέλ μεγαλώνει στην Πικαρδία, ένα μικρό χωριό της Βόρειας Γαλλίας, στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Ένα μικρό χωριό εργατών όπου η φτώχια, η εξαθλίωση και ο καθημερινός αγώνας για επιβίωση δεν αφήνουν περιθώρια στην κοινωνική πρόοδο της σύγχρονης Γαλλίας -και Ευρώπης- να εισχωρήσει. Οι ζωές των κατοίκων προδιαγεγραμμένες από τη γέννησή τους ακόμη, καθώς η ταξική τους θέση δεν τους επιτρέπει να τελειώσουν το σχολείο, και η δουλειά στο εργοστάσιο -και συνήθως και ο αλκοολισμός- είναι οι μοναδικές προοπτικές που προσφέρονται. Πρόκειται για ένα χωριό που παγιδεύει τους κατοίκους του στο περιθώριο, άθελά του, και μια τοπική κοινωνία βίαιη, όπου οι σκληροί και τα αρσενικά κάνουν κουμάντο.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ο Εντύ γεννιέται διαφορετικός. Και αυτό στιγματίζει με τον πιο τραυματικό τρόπο τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια. Κάθε στιγμή της ύπαρξής του είναι και μια βίαιη και εξουθενωτική μάχη: απέναντι στον πατέρα του, τη μητέρα του, τους συμμαθητές του, τους συγχωριανούς του, τον ίδιο του τον εαυτό. Μια ζωή σε εγρήγορση, ένα μυαλό που δουλεύει πυρετωδώς για να αποτάξει την διαφορετικότητά, να διαχειριστεί τις προσβολές, να υπακούσει στα κοινωνικά «πρέπει» αλλά και να εξηγήσει πάνω απ’όλα, να καταλάβει και να εξηγήσει στον εαυτό του την ίδια του τη φύση. Ο καθημερινός εκφοβισμός, η λεκτική και σωματική βία, η αμφισβήτηση και η αγριότητα ως τα θεμέλια της παιδικής ηλικίας του Εντύ γίνονται η αιτία της αγωνιώδους επιθυμίας του για αλλαγή.
Πρόκειται για ένα καθαρά αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα όπου ο Εντουάρ Λουί παραθέτει ακόμη και αυτούσιες φράσεις και διαλόγους, αληθινά ακούσματα της πολυτάραχης παιδικής του ηλικίας. Μια αφήγηση ευαίσθητη, συγκινητική και επίπονη, η οποία ρίχνει φως στη βασανισμένη κοινωνική τάξη της σύγχρονης επαρχιώτικής Γαλλίας, και μιλάει για τη διαφορετικότητα με τον πιο αληθινό τρόπο που έχω αντικρίσει ποτέ. Ο Εντουάρ Λουί εκθέτει ολοκληρωτικά τον εαυτό του και τα τραύματα του δημιουργώντας μία από τις πιο σημαντικές αυτοβιογραφίες της εποχής του.
