Μαδαγασκάρη
Μέρος Α
Στην εφηβεία, η αποτυχία μοιάζει με ναυάγιο.
Κάθε φορά λοιπόν που η Αρετή περνούσε μπροστά από το ιχθυοπωλείο “Η Μαδαγασκάρη” χωρίς να με κοιτάξει, ήταν σα να με πετάν πάνω σε ξέρα. Σαν αυτή που βρεθήκαμε όταν μας άφησε η μάνα μου.
Μια μέρα, ρώτησα τον πατέρα γιατί έδωσε αυτό το όνομα στο μαγαζι και μου είπε μια ιστορία.
Ένα βράδυ που έπινε ρακί στο καφενείο, την είδε να χορεύει στο ρυθμό ενός αργού καρσιλαμά. Έπλεκε τα χέρια μέσα στα σγουρά μαλιά της ενώ η φούστα χαϊδευε τα μπούτια της. Της υποσχέθηκε να πάνε σε μέρη εξωτικά.
Εκεί που κατοικούσαν οι λεμούριοι.
Μέρος Β
Ο γιος μας κοντεύει να κλείσει τα δεκάξι. Έγινε άντρας Αρετή. Και λιώνει για την κόρη του Μιχάλη. Για μια μόνο ματιά της.
Μου ζήτησε και να δουλέψει στο μαγαζί. Μεροκάματο. Θέλει, λέει, να της ζητήσει να πάνε βόλτα. Στο λιμάνι.
Έχει τα μαλλιά σου Αρετή. Και τα ντόμπρα μάτια σου. Αυτά που μ έφεραν κοντά σου από το πρώτο βράδυ που σε είδα να χορεύεις με τα πόδια γυμνά.
Δεν μπορώ να τον φέρω βόλτα πια. Θα φύγει, λέει, γιατί τον αρνήθηκε. Θα μπαρκάρει για τα ξένα. Να δει τη Μαδαγασκάρη. Από κοντά.
Λες να τα καταφέρει; Να πάει εκεί που εμείς δεν μπορέσαμε;
Φοβάμαι τις ξέρες. Όχι μόνο της θάλασσας, αλλά και της στεριάς. Καμιά φορά του το λέω και μου απαντάει:
“Εμάς, πατέρα, δεν μας τρομάζει το ναυάγιο. Ξέρουμε ότι ποτέ δεν μπορεί να είναι μόνο ένα.”
Μέρος Γ
Είμαι περιπλανώμενη θεατρίνα. Πάντα ήμουν. Δεν έταξα τίποτα σε κανένα. Ούτε στον πατέρα σου.
Μου λέγανε ότι με βρήκε τύχη μεγάλη όταν με ζήτησε σε γάμο και τέτοια. Ότι ήταν η σωτηρία μου. Ήσουν κι εσύ στη μέση. Τι θα έλεγε ο κόσμος;
Δεν είναι αυτά για μένα, παιδί μου.
Λένε ότι η μοίρα της γυναίκας είναι να κάνει σπιτικό. Ότι η αγάπη για το σπλάχνο είναι πάνω από κάθε πόθο. Εγώ λέω πως η ψυχή είναι καράβι που δεν στεριώνει.
Εσύ, όμως, θα με βρίσκεις στα μάτια κάθε γυναίκας που αγαπάς. Κι εγώ θα σε ψάχνω σε κάθε αρσενική αγκαλιά που θα με σφίγγει δυνατα.
Γιατί ο δικός μας έρωτας είναι ναυάγιο χωρίς επιστροφή.
Μέρος Δ
“Εγώ δεν δίνω την κόρη μου στο γιο της θεατρίνας”
Αυτά ήταν τα λόγια του πατέρα όταν του είπα ότι αγαπάω τον Ανέστη. Κι έτσι με παντρέψανε με το γιο του καπετάν Γιώργη.
Ένα πρωί, ο ταχυδρόμος μου είπε ότι έχει γράμμα για μένα. Από τη Μαδαγασκάρη. Και μου το έφερε κρυφά στην πόρτα.
Δεν έχει λόγο να γυρίσει στο νησί, μου γράφει. Πέθανε ο πατέρας του και άφησε το μαγαζί. Ήρθε για να το πουλήσει μαζί με το πατρικό του.
Μου λέει ότι με είδε. Με τον άντρα μου και τα παιδιά μου. Ήταν τη μέρα που μέσα στα λιγοστά πράγματα του πατέρα του, βρήκε ένα γράμμα για κείνον. Από τη μάνα του. Μαζί με τη φωτογραφία της. Δεν κράτησε τίποτε άλλο κι έφυγε πάλι με το πρώτο μπάρκο.
Θέλω να του γράψω ότι τον αγαπώ. Ότι θέλω να τ αφήσω όλα και να παω να τον βρω στη χώρα των λεμούριων. Ξέρω όμως ότι δεν θα το κάνω. Δεν είμαι θεατρίνα, ούτε αυτός ιχθυοπώλης.
Μπορεί τα όνειρα μας να ναυάγησαν πάνω σε ξέρες. Σχεδία όμως είναι η δική μας η ζωή.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Η Αλίνα Τριανταφύλλου γεννήθηκε στην Αθήνα.
Έχει τελειώσει τη Νομική Σχολή και εργάζεται στον Συνήγορο του Πολίτη. Έχει δημοσιεύσει τα διηγήματα “No man’s land” στην ηλεκτρονική έκδοση της Athens Voice (4η διάκριση στο Διαγωνισμό Διηγήματος στην 36η Γιορτή Βιβλίου) και “Το ταξίδι ενός τουρίστα” στην ιστοσελίδα bonsai stories. Επίσης, ένα ποίημά της έχει δημοσιευτεί στη συλλογική έκδοση “Με κομμένη την ανάσα” της ιστοσελίδας 120 λέξεις. Η “Ρωγμή στον καθρέφτη” είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
Την ευχαριστώ ιδιαίτερα για την φιλία, την στήριξη αλλά και το μοίρασμα των γραπτών της μαζί μας.
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.
