Απόγευμα Ιουλίου, ο ήλιος έχει πέσει, δίνοντας στον Θερμαϊκό το γλυκύτερο χρώμα της ημέρας. Η περατζάδα της παραλίας Θεσσαλονίκης σιγά-σιγά γεμίζει με κόσμο, οι καντίνες έχουν τακτοποιημένα τα καλούδια τους, και φυσικά τα περίπτερα του Φεστιβάλ Βιβλίου, δεσπόζουν, φωτισμένα και έτοιμα να υποδεχθούν αναγνώστες, συγγραφείς και περαστικούς. Φτάνουμε στο περίπτερο των εκδόσεων Υδροπλάνο, όπου η Λία Παναγιωτίδου (ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου “Σπίτι του Βιβλίου“), και ο Βαγγέλης Βουραζάνης (συγγραφέας και ταλέντο στο stand up παρότι δεν το ασκεί επισήμως!) μας υποδέχονται με ένα χαμόγελο.
Λίγο αργότερα, και ενώ έχουμε παραδοθεί στην ζωηρή ηρεμία του μέρους, βλέπουμε ένα αγόρι να έρχεται προς το περίπτερο, διαβάζοντας κανονικότατα ένα βιβλίο (το “Στον 5ο όροφο της Νομικής” του Μαρκογιαννάκη) ! Το αγόρι δεν ήταν άλλο από τον Στέφανο Αλεξιάδη, με τον οποίο είχαμε την χαρά και την τιμή να κουβεντιάσουμε-για τι άλλο;!- για τα βιβλία, τη διαφορετικότητα, την ευγνωμοσύνη και άλλα πολλά!
Ο Στέφανος μπήκε στον κόσμο της συγγραφής το 2020, με το εφηβικό μυθιστόρημα “Τα Φτερωτά Σανδάλια”, που πράγματι πέταξαν από την Θεσσαλονίκη σε ολόκληρη την Ελλάδα, και τρύπωσαν για τα καλά στις καρδιές χιλιάδων μικρών και μεγάλων αναγνωστών. Φυσική συνέχεια, η βράβευση του βιβλίου φέτος στα Public Awards. Είναι βέρος Σαλονικιός, Φιλόλογος, και -κατά τη γνώμη μου- social media guru. Περισσότερο απ΄όλα όμως είναι ένας δραστήριος, χαμογελαστός άνθρωπος που ξέρει να εκτιμάει τις νοστιμιές και τις αναποδιές της ζωής.
Στέφανε ξεκίνησες σπουδάζοντας Φιλολογία. Από πολύ μικρή ηλικία έγραφες και μάλιστα διακρίθηκες! Μίλησε μας για αυτό.
Βεβαίως. Όταν ήμουν εννέα χρονών έλαβα συμμετοχή μέσα από το σχολείο σε έναν διαγωνισμό παραμυθιού που διοργάνωνε ένα περιοδικό. Είχε, θυμάμαι, πρωταγωνίστρια μια κοπέλα, δυστυχώς όμως το παραμύθι αυτό δεν το έχω στο αρχείο μου διότι εκείνη την εποχή δεν χρησιμοποιούσαμε τον υπολογιστή με την ίδια ευκολία που το κάνουμε σήμερα. Πήρα τότε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό όμως σαν παιδί δεν καταλάβαινα ακριβώς την αξία της νίκης μου. Τώρα, ο μεγάλος Στέφανος που σκέφτεται τον μικρό του λέει “Ρε συ, μπράβο σου!”.
Στα μικρά παιδάκια συνήθως παρατηρούμε ένα δισταγμό όταν καλούνται να κοινοποιήσουν τα πράγματα που γράφουν. Υπάρχει έντονα το στοιχείο της ντροπής. Είχες βιώσει κάτι τέτοιο;
Η αλήθεια είναι πως όχι. Ενώ είμαι άνθρωπος κλειστός, με συστολές, όσον αφορά το κομμάτι της έκφρασης ήμουν πάντα ανοιχτός. Ποτέ δε με απέτρεψε κάτι από το να μοιραστώ ό,τι έγραφα. Ειδικά τότε, ήθελα να εξωτερικεύσω όλα αυτά που σκεφτόμουν με κάθε τρόπο.
Πώς φτάσαμε λοιπόν από εκεί στο να έρθει η στιγμή να γράψεις ένα βιβλίο;
Στο λύκειο δοκίμασα τις δυνάμεις μου και στην ποίηση, ένα από τα ποιήματα μου μάλιστα διακρίθηκε από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος. Η σκέψη όμως να γράψω ένα βιβλίο ήρθε πολύ αργότερα, το Μάρτιο του 2020. Ακριβώς όταν ξεκίνησε η καραντίνα. Την περίοδο εκείνη είχα πολύ ελεύθερο χρόνο, όπως όλοι μας, οπότε αποφάσισα να τον αξιοποιήσω με αυτό τον τρόπο. Αφορμή, μάλιστα, στάθηκε μια συζήτηση που είχα με τη μαμά ενός μαθητή μου, που παραπονιόταν ότι το παιδί της δεν διαβάζει λογοτεχνία. Σκέφτηκα πως θα ήταν καλή ιδέα να γράψω εγώ κάτι ώστε να τον επηρεάσω να το διαβάσει επειδή το έγραψα εγώ, ο καθηγητής του. Για το θέμα του βιβλίου επηρεάστηκα από τις μεταπτυχιακές σπουδές που έκανα, στην ειδική αγωγή. Σκέφτηκα μέσα από το βιβλίο μου να δώσω φωνή στους ανθρώπους με αναπηρία, επειδή τους ακούμε σπάνια, και ακόμα πιο σπάνια τους βλέπουμε δυστυχώς. Ήθελα να δούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι σαν εσένα και εμένα, που έχουν άλλα χαρακτηριστικά πάνω τους. Υπάρχουν και το βλέπουμε, και αν δεν το βλέπουμε είναι λάθος δικό μας.
Πάμε λοιπόν στους μαθητές σου! Πώς αντιμετωπίζουν την συγγραφική σου επιτυχία;
Οι μαθητές μου το έζησαν κι εκείνοι μαζί μου όλο αυτό. Από την αρχή με στήριζαν, έβαζαν τους γονείς τους και τους συμμαθητές τους να με ψηφίσουν για τα βραβεία, αλλά και πέρα από αυτό η αγάπη που μου έδωσαν ήταν υπέρμετρη. Εύχομαι όλο αυτό να λειτουργήσει σαν έμπνευση για εκείνους να είναι δημιουργικοί πάνω σε οτιδήποτε κάνουν στην ζωή τους.
Όλοι έχουμε καταλάβει πως έχεις μια ιδιαίτερη σχέση με τα παιδιά. Τα λατρεύεις και σε λατρεύουν. Θέλουμε να μας πεις ποιο είναι αυτό το χαρακτηριστικό των παιδιών που σε εμπνέει περισσότερο.
Τα μάτια τους! Τα μάτια τους είναι πολύ διαφορετικά από τα δικά μας, δεν είναι ίδια. Σε κοιτάνε αλλιώτικα, εμείς μπορούμε να κρύψουμε πράγματα ενώ εκείνα όχι. Διαγράφονται συναισθήματα και λέξεις που δεν λένε με άλλο τρόπο. Μόνο που τα κοιτάς στα μάτια νιώθεις μια ευγνωμοσύνη που σε αφήνουν να είσαι δίπλα τους. Μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια που κάνω μαθήματα σε παιδιά έχουν αλλάξει πολλά πράγματα μέσα μου.
Τελικά στόχος μας για την κοινωνία είναι να φτάσει στην αποδοχή της διαφορετικότητας ή στο αγκάλιασμά της; Όπως μάλιστα έχεις πει όμορφα είναι καλύτερα αντί για διαφορετικότητα να λέμε μοναδικότητα!
Για εμένα, ούτε η λέξη “αποδέχομαι”, ούτε η λέξη “αγκαλιάζω” είναι οι καταλληλότερες για την περίσταση. Όταν λέω πως αποδέχομαι κάποιον, ή κάτι, υπονοείται ότι είμαι ανώτερος και αποφασίζω να του δώσω το δικαίωμα να είναι δίπλα μου στην κοινωνία, στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο. Δεν είναι αυτή η συνθήκη όμως. Δεν είναι ανάγκη να σε αποδεχτώ εγώ, συνυπάρχουμε. Ναι, να σε αγκαλιάσω. Να αγκαλιάσω εσένα, κι εσένα, κι εσένα. Κι εσύ να με αγκαλιάσεις όμως, η αγκαλιά δεν είναι μονόπλευρη.
Σε τι στάδιο πιστεύεις ότι είναι η κοινωνία μας σχετικά με αυτό;
Θεωρώ ότι, συγκριτικά με το παρελθόν, είμαστε σε πολύ καλύτερη φάση. Πιστεύω όμως ότι δεν είμαστε εκεί που νομίζουμε ότι είμαστε! Γιατί ναι μεν μπορεί να ανοίγεται πλέον η κουβέντα για τη διαφορετικότητα πιο συχνά και πιο σωστά από ότι παλιότερα, η κοινωνία όμως αποτελείται και από μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους οι οποίοι έχουν μεγαλώσει με άλλες σταθερές. Θεωρώ ότι υπάρχει πουριτανισμός στην κοινωνία, μπορεί να λέμε θεωρητικά πως στηρίζουμε τη διαφορετικότητα αλλά πώς στ’ αλήθεια θα την αντιμετωπίσουμε όταν πρόκειται για τα παιδιά μας ή τα αδέρφια μας; Είναι πιο εύκολο να αποδεχτούμε αυτόν που είναι απέναντι παρά αυτόν που είναι δίπλα και πιστεύω πως αυτό είναι το βασικό “εμπόδιο” που πρέπει να ξεπεράσουμε.
Είσαι από τους συγγραφείς που χρησιμοποιούν πολύ τα social media. Θέλω να μας πεις πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με αυτά, πότε τα έκανες κομμάτι της δουλειάς σου και κατά πόσο σε βοήθησαν να καταφέρεις αυτό που κατάφερες.
Ενώ είχα από παλιά προφίλ στα social media, αποφάσισα να το κάνω δημόσιο τα τελευταία τρία χρόνια, όταν αποφάσισα ότι την αγάπη μου για το βιβλίο θέλω να τη μοιράζομαι και διαδικτυακά. Ανέβαζα τα βιβλία που διάβαζα, και έτσι ξεκίνησε μια αλληλεπίδραση γιατί μου έστελναν προτάσεις για βιβλία και έστελνα κι εγώ πίσω. Έπειτα αποφάσισα να εντάξω στο προφίλ μου διάφορα κουίζ σχετικά με τη νεοελληνική γλώσσα: παιχνίδια ορθογραφίας, εννοιολογικά κλπ. Με αυτό τον τρόπο το προφίλ μου έγινε γνωστό και η αύξηση στους ακολούθους μου ήταν ραγδαία! Οπότε ναι, τα θεωρώ σημαντικό εργαλείο, διότι χάρη σε αυτά μπορεί ο κόσμος να γνωρίσει εσένα και τη δουλειά σου πολύ πιο εύκολα και άμεσα, αρκεί όμως να μην τα αφήνεις να σε ρουφούν ολοκληρωτικά.
Τι σου έδωσε όλη αυτή η μεγάλη αλληλεπίδραση με τον κόσμο μέσω των social;
Έχω πάρει πάρα πολλή αγάπη. Δεν έχω άλλη λέξη να πω! Ίσως έχω γίνει κουραστικός γιατί συνέχεια ευχαριστώ τον κόσμο μέσα από stories και δηλώσεις αλλά δε φαντάζεστε πόσο αληθινό είναι. Ευχαριστώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που με στηρίζουν γιατί μου ανοίγουν δρόμους που δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι μπορώ να περπατήσω, με κάνουν να ταξιδεύω χωρίς να το ξέρουν. Είμαι ευγνώμων για όλα!
Μπήκες στην συγγραφική κοινότητα ξαφνικά και χωρίς να είσαι με οποιονδήποτε τρόπο “του χώρου”. Ποιο είναι το κλίμα στην Ελλάδα μεταξύ των συγγραφέων;
Όταν ξεκίνησα τα είχα πολύ ρομαντικά στο μυαλό μου, προφανώς δεν είναι απολύτως έτσι, όπως και σε κάθε κοινότητα. Ωστόσο, γνώρισα Ανθρώπους, με το άλφα -ειλικρινέστατα-κεφαλαίο. Συγγραφείς που μου έδειξαν πως υπάρχει χώρος για όλους, με αγκάλιασαν και με “ηρέμησαν”. Βέβαια κάθε νέος συγγραφέας, πρέπει να το κυνηγήσει. Το βιβλίο δεν “θα πάει” μόνο του, έχεις χρέος να το κάνεις να ταξιδέψει.
Είσαι ένας φοβερά δραστήριος άνθρωπος. Πώς κατάφερες να τα βάλεις στην πολυπόθητη «σειρά» και τι κάνεις όταν νιώθεις ότι δεν είσαι όσο παραγωγικός θα ήθελες;
Κοιτάξτε, από τη φύση μου δε μου αρέσει καθόλου να κάθομαι και να μην κάνω κάτι. Οπότε δεν νιώθω τις ασχολίες μου ούτε λίγο σαν καταναγκασμό. Το να διαβάσω το βιβλίο μου, να γράψω, να ασχοληθώ με τα social, ακόμα και τη δουλειά μου, τα απολαμβάνω όλα, με αναζωογονούν το καθένα με τον τρόπο του. Η κούραση είναι μέσα στο πρόγραμμα! Παλιά όταν κουραζόμουν και έριχνα ρυθμούς, το έβλεπα κάπως ενοχοποιημένα, ξέρετε: “Άμα δεν τα κάνεις τώρα πότε θα τα κάνεις;”, “28 χρονών είσαι, σήκω αμέσως απ’τον καναπέ!” και τα συναφή. Πλέον νομίζω έχω πιο υγιή σχέση με αυτό, τουλάχιστον προσπαθώ!
Μαθαίνουμε ότι είσαι σε φάση δημιουργίας! Θα μας αποκαλύψεις κάτι για το νέο σου βιβλίο;
Πράγματι! Το καλοκαίρι είναι -από άποψη χρόνου- η καλύτερη εποχή. Έχω βάλει ένα πρόγραμμα λέξεων γιατί δεν βγαίνει αλλιώς, δηλαδή 2000 λέξεις την ημέρα, και θέλω τον Σεπτέμβρη να το έχω σχεδόν έτοιμο! Το βιβλίο είναι αμιγώς για ενήλικες, είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με λίγα στοιχεία αστυνομικού, και διαδραματίζεται στην πόλη μου, τη Θεσσαλονίκη, ενώ ξανά έχω βάλει στο προσκήνιο μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα! Παραπάνω εν καιρώ!
Και το βιβλίο ξετυλίγεται στην πόλη σου λοιπόν! Μίλησε μας για την Θεσσαλονίκη σου, αλλά και για το ενδεχόμενο κάποια στιγμή να φύγεις.
Την λατρεύω! Συνδυάζει το πράσινο με το γκρι! Είχα σκεφτεί να μετακομίσω στην Αθήνα μόνο για την συγγραφή, με την έννοια ότι είναι πράγματι κέντρο πολιτισμού. Αργότερα κατάλαβα, ότι δεν με κρατάει σε κάτι πίσω ο τόπος που μένω, ήρθε και το βραβείο και μου το επιβεβαίωσε. Αν θέλεις να δημιουργήσεις, το κάνεις, από οπουδήποτε! Έτσι και αλλιώς, μοιραία κάποια στιγμή θα φύγω γιατί θα με πάρουν λογικά αναπληρωτή οπότε θα κάνω τις βόλτες μου στην Ελλάδα.
Απέναντί μας βλέπουμε τα περίπτερα του Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης, και εσένα σε βλέπουμε εδώ συχνότατα. Ποια είναι τα αισθήματά σου για τα βιβλιοφεστιβάλ;
Είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη: Γιορτή! Μακάρι να είχα τον χρόνο να τρέχω από φεστιβάλ σε φεστιβάλ, τα αγαπώ πολύ. Πέρσι που κατέβηκα, πλέον, ως συγγραφέας βίωσα και το φοβερό συναίσθημα του να έρχονται αναγνώστες που έχουν διαβάσει το βιβλίο σου και σου μεταφέρουν τις εντυπώσεις τους. Είναι μαγική στιγμή, ο άλλος είναι σαν να σου λέει: “Άπλωσα το χέρι μου, άγγιξα ένα κομμάτι της ψυχής σου και σ΄ευχαριστώ γι’αυτό.”
Στέφανε, σ΄ευχαριστούμε γιατί…Σ’ευχαριστούμε! (ξέρεις εσύ!)
Βρείτε τον Στέφανο Αλεξιάδη στα social media
Facebook , Instagram
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.
