“Εγώ αν είχα τα χρόνια σου”

Δεν ξέρω πόσες φορές έχω ακούσει την ίδια ανοησία. Είμαι βεβαία ότι αν έπαιρνα ένα ευρώ για κάθε φορά, τώρα θα είχα αγοράσει εκείνο το αμάξι που έχω βάλει στο μάτι κι είναι και πανάκριβο, είναι και φιλικό προς το περιβάλλον. Δυστυχώς this is not the case. Οδηγώ ακόμα ένα Opel Corsa του 1996, και κάθε φορά που ακούω τέτοιες φράσεις όχι μόνο δεν κερδίζω κάτι, αλλά δαγκώνομαι κιόλας, πότε από προσπάθεια να μην απαντήσω με φόρα και αγένεια, πότε από μια εσωτερική απορία «βρε λες να κάνω κάτι λάθος;». Γύρω από τα 20’s επικρατεί ένας μύθος θριάμβου, μια συλλογική κοινή γραμμή ότι σε οποιαδήποτε φάση ζωής από τα 18 μέχρι τα 29 (άντε, τα πρώτα -άντα), το άτομο είναι υποχρεωμένο να περνάει φανταστικά, να είναι γεμάτο όρεξη, ζωή, όρεξη για ζωή, ενέργεια, κάβλα, ταπάνταόλα. Κι αυτό, εννοείται δεν είναι καθολικά άτοπο, ούτε έχει βγει απ΄το πουθενά, αλλά ειλικρινά, είναι αυτή όλη η αλήθεια στα τα ένδοξα τουέντις;

Πάμε πίσω στη στιγμή που σβήνεις τα 18 κεράκια. Σε ένα σπίτι, σε μια παραλία, σε ένα μεζεδοπωλείο, σ’ένα μπαρ. Περνάς στο πανεπιστήμιο ή δεν περνάς στο πανεπιστήμιο και δίνεις πάλι, ή φεύγεις στο εξωτερικό, ή μένεις στο εσωτερικό και δουλεύεις ή δε δουλεύεις. Μπορείς πλέον να πάρεις δίπλωμα, μπορείς να ταξιδέψεις δίχως να δίνεις λογαριασμό, μπορείς να πληρώνεις τους λογαριασμούς σου, έβγαλες ΑΦΜ, κάνεις φορολογική δήλωση. Ανοίγεται μπροστά σου ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας, σου παρουσιάζεται μέρα με τη μέρα και νιώθεις ότι οι καρποί του είναι τόσοι πολλοί που κάποτε λες ότι δεν θα καταφέρεις ποτέ να τους γευτείς όλους και κατσουφιάζεις και μετά πεισμώνεις λέγοντας «Challenge accepted» . Η ενηλικίωση είναι το εισιτήριο για ένα υπέροχο ταξίδι, αλλά αυτό το ταξίδι σε καμία, μα καμία, των περιπτώσεων δεν έχει scheduled αποκλειστικά πάρτι, έρωτες και ντόλτσε βίτα. Είναι τα χρόνια της συνεχούς εισροής ερεθισμάτων. Η προσωπική μου εμπειρία, ειδικά τα πρώτα 3 χρόνια του πανεπιστημίου, ήταν σχεδόν βρεφική. Έβλεπα τον εαυτό μου σαν ένα μωρό που δε ξέρει τίποτα, εκτός απ΄τα στοιχειώδη, κι είχε την ίδια περιέργεια με τα μωρά να αγγίξει και να φάει τα πάντα, ακόμα κι αν ήταν να αγγίξει με το χέρι του το χώμα κι έπειτα να το βάλει στο στόμα του. Κι αν όταν είσαι παιδί, η ιωσούλα, αλλεργιούλα, αρρωστιούλα που θα σου φέρει η «βρώμικη» περιέργειά σου θεραπεύεται απ΄το φροντιστικό χέρι του γονιού και του παιδίατρου με τη γραβάτα με τον Μίκυ, όταν είσαι «ενήλικας» (σκοπίμως τα εισαγωγικά), οφείλεις να γιατρευτείς μονάχος σου. With just a little help from your friends.

Η ιστορία των τουέντις, είναι η ιστορία ανάληψης ευθυνών, τόσο εξωτερικών όσο και εσωτερικών. Οι εξωτερικές είναι λίγο-πολύ γνωστές, ακαδημαϊκές υποχρεώσεις, επαγγελματικές υποχρεώσεις, πράγματα που διαφέρουν στην κάθε περίπτωση. Δεν θέλω να μείνω σ’αυτές, παρότι έχουν τη σημασία τους, αλλά στις άλλες, τις εσωτερικές. Το να πάρεις την ευθύνη των πράξεών σου, των επιλογών σου, είναι κάτι που μπορεί να έχουμε κάνει καραμέλα, μα κάθε άλλο παρά απλό είναι. Η πρώτη φορά που θα πεις: «έκανα την άλφα επιλογή, δε μου βγήκε, αλλά όταν την πήρα λειτουργούσε για μένα. Τώρα θα κάνω το damage control μου», αποτελεί κορυφαία στιγμή. Νομίζω πως δεν είναι υπερβολή να πω, πως μόνο οι τυχερότεροι από εμάς έχουν μπορέσει να το πουν στον εαυτό τους όταν είναι ακόμα είκοσι κάτι. Σ’αυτές τις ηλικίες, αν αποφασίσεις πως δε θέλεις να ακολουθήσεις μονοπάτια, μα θέλεις να φτιάξεις ένα, θα έρθεις αντιμέτωπος με τις φωνές μέσα σου πολλαπλές φορές. Όσο νεότερος είσαι τόσο αυτές οι φωνές θα ακούγονται γνώριμες- και σωστά- διότι θα είναι απλώς φωνές των σημαντικών «άλλων». Θα είναι η φωνή των γονιών σου σε μια φρικιαστική μίξη, θα είναι η φωνή εκείνου του δασκάλου που πολύ τον θαύμαζες, μα δε σου΄χε δα και τόση αδυναμία, θα είναι η φωνή του παιδικού σου φίλου, η φωνή των τωρινών σου φίλων… Με τον καιρό τα ηχοχρώματα θα ξεχωρίζουν, δε θα είναι πια ο ακαταλαβίστικος θόρυβος, θα είναι διακριτά σήματα. Θα αρχίσεις να ξεδιαλέγεις. Θα κρατάς κάτι, θα πετάς πολύ, θα κρατάς κάποια σε ένα φάκελο προς εξέταση, θα ξαναγυρίσεις κάποτε στον κάδο των αχρήστων, θα ψαχουλέψεις, θα βγάλεις κάτι που λανθασμένα είχες πετάξει, θα το ξεσκονίσεις, θα το αλλάξεις κατηγορία, μετανιώνοντας που στο πρώτο σου ξεδιάλεγμα δεν του είχες δώσει σημασία.

Όλα ετούτα θα γίνονται ενώ η ζωή τριγύρω θα καλπάζει κι εσύ, μαζί της. Στο μεταξύ θα έχεις γνωρίσει τον πρώτο σου έρωτα, θα έχεις λατρέψει και πονέσει, θα έχεις βρει και απορρίψει στέκια, θα έχεις φτιάξει και κάψει φαγητά, θα έχεις βρει γούστα στο φαΐ και στο κρεβάτι, θα έχεις αλλάξει παρέα και παρέες, θα έχεις νιώσει αθάνατος, κυρίαρχος του κόσμου και μικρούλης, εκατοντάδες φορές. Όλη η διαδικασία της πραγματικής ενηλικίωσης (που προφανώς δεν έρχεται τη στιγμή που σβήνεις τα 18 σου πολύτιμα κεράκια), είναι ένα μόνιμο roller coaster για γερά στομάχια. Βρίσκεσαι στον ουρανό και στα πατώματα μέσα σε μια εβδομάδα, συχνά παραπάνω από μια φορά μέσα στην ίδια βδομάδα ή ακόμα και την ίδια μέρα. Κι έπειτα θα έρθει μια κομψή κυρία, ή ένας κύριος με αθλητικά New Balance, να σου πει ανάλαφρα «βρε τι σκας; Εγώ στην ηλικία σου…» και θα σου εξιστορήσει τις ένδοξες μέρες της μετεφηβείας του, με την σιγουριά που δίνουν οι χρονικές αποστάσεις απ΄τα γεγονότα. Θα νιώσεις λιγάκι μαλάκας. «Πώς γίνεται ρε γαμώτο να περνούσαν έτσι ωραία; Τόσο λάθος το πάω το καράβι;»

Φίλη και φίλε, το καράβι σου το πας ωραιότατα όσο μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος και να ξυπνάς χωρίς τη διάθεση να κάνεις κοπάνα απ΄το σημερινό μάθημα στο σχολείο που λέγεται «ζωή». Καμία μέρα στο σχολείο δεν ήταν ίδια με την προηγούμενη, καμία το ίδιο χαρούμενη, ούτε το ίδιο αβάσταχτη. Οι μόνοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει και δε μου έχουν πει τέτοιου τύπου ανοησίες, είναι εκείνοι που ακόμα- κι ας είναι 60 χρονών- κάθονται στο θρανίο με λαχτάρα. Οι ωραιότεροι απ΄αυτούς έχουν ακόμα την παιδική ικανότητα να πνίγονται σε μια κουταλιά νερό κι ύστερα να βγάζουν το κεφαλάκι τους και να την ρουφούν.

Τα τουέντις είναι ένα εξαιρετικά περιπετειώδες ταξίδι, απ΄αυτά που αν το ξεκινήσεις με ένα ελαφρύ backpack, κι όχι με μια βαλίτσα Luis Vuitton, γίνεται ακόμα πιο συναρπαστικό.

Χριστίνα Γιαβάσογλου 29/01/2024