Κάποτε τα ποιήματά μου μιλούσαν για ιδανικά,
που τωρα διστάζω να αντικρίσω

Κάποτε τα ποιήματά μου μιλούσαν για ιδανικά,
που τωρα διστάζω να αντικρίσω
Θα σε φωνάζω φευγιό.
Συνήθιζες να χορεύεις στην μέση του πουθενά,
έξω απ’ το αυτοκίνητο,
μπροστά απ’ τους γκρεμούς.
Σε λίγο ανατέλλει•
το ξέρουμε,
πρέπει να φύγεις.
Αναζητώ ασταμάτητα κάτι απο το πρωί.
Έκλεισα τα μάτια και βυθίστηκα σε ένα κόσμο
που δεν έχει τη λογική του κόσμου.
«Το σώμα θα το αποβάλλει μόνο του»
Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας
Να στηνόμαστε σε στάση προσοχής
7:45 μπρος στον διευθυντή
Το «μου λείπεις»
Είναι μια λέξη μικρή.
Ούτε τα μισά δε λέει
Απ’όσα πρέπει να σου πω.
Κάναμε τον χρόνο ζητιάνο
Κουβαλητή ανεκπλήρωτων επιθυμιών
Ανειλημμένων υποσχέσεων
Και κλεμμένων ονείρων