Τα 3 καλύτερα βιβλία του και γιατί ο Stephen King θεωρείται ο βασιλιάς των μυθιστορημάτων φαντασίας και τρόμου
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΑΡΙΟΣ
“Άγγελοι και Ερημίτες” του Ramon Diaz Eterovic
Πρόκειται για ένα βαθιά κοινωνικοπολιτικό έργο το οποίο περιγράφει την πραγματική εικόνα του Σαντιάγο τα χρόνια μετά τη δικτατορία.
“Υποταγή” της Φρανσουάζ Σαγκάν
«Για σκεφτείτε το. Οι Φεράρι, το ουίσκι και ο τζόγος είναι πολύ πιο διασκεδαστικά από το πλέξιμο, το νοικοκυριό και την αποταμίευση» απαντά εκείνη.
“Σκέπασέ με μονάχα”- Σόνια Ζαχαράτου
Ένα βιβλίο, το οποίο ρίχνει φως στις λεπτομέρειες, που συχνά ορίζουν την πορεία μας, στις ευαίσθητες χορδές των σχέσεων και των αναπότρεπτων αποτελεσμάτων τους.
Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Όσκαρ Γουάο
Τόση σκληρότητα και βία, τόσος κοινωνικός σπαραγμός δοσμένα με ανάλαφρη διάθεση και σε μια απολαυστική γλώσσα που μετέφερε στα ελληνικά ο Αλέξανδρος Καλοφωλιάς. Η καινούργια γενιά των Αμερικανών συγγραφέων ετοιμάζεται να διαδεχθεί την παλιότερη.
“Δούρειος Ίππος” του Κώστα Κρομμύδα
Στον Δούρειο Ίππο θα μαγευτείτε από την τέχνη της παραπλάνησης, θα πέσετε θύμα των ίδιων σας των σκέψεων, θα λυτρωθείτε από το συναρπαστικό τέλος και θα δυσκολευτείτε να ξαναδείτε ως απλός τηλεθεατής ένα δελτίο ειδήσεων!
Misery – Stephen King
Ένα καθηλωτικό σενάριο τρόμου το οποίο εκτυλίσσεται σε ένα σπίτι βασανιστηρίων και δίνει στα πάθη του πρωταγωνιστή, μία αληθινή αίσθηση μιζέριας.
Ένα κόμικ για το λεωφορείο-θρύλος “550”
Το κόμικ «Λεωφορείο 550» με εύστοχα σκίτσα και σχολιασμό γεμάτο χιούμορ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δίαυλος και είναι μια ωδή στην αστική μας μοναξιά και σε όλα τα πανέμορφα πλάσματα με τα οποία ταξιδέψαμε δίπλα-δίπλα αλλά ποτέ δε μάθαμε το όνομά τους.
The guest list-Lucy Foley
Οι εκπληκτικές, απρόσμενες αποκαλύψεις που ακολουθούν για τους χαρακτήρες και το παρελθόν του κάθε ήρωα δίνουν στο μυθιστόρημα μια πνοή θρίλερ και τρόμου, δικαιολογώντας την επιλογή του ως top 1 horror book για το 2021 από την ιστοσελίδα Goodreads.
“Χιλιανός Ποιητής” του Αλεχάντρο Σάμπρα
Διατηρώντας προσωπικό ημερολόγιο, ο Σάμπρα προσπαθεί να καταγράψει τις διαφορές του ατομικού από το συλλογικό βίωμα μιαν εικοσαετία μετά τη δικτατορία, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα πολύ προφορική που προδίδει ενδόμυχη επιθυμία για συζήτηση και επικοινωνία.