Ένα αγόρι σήμερα θα γινόταν 43 ετών, θα γιόρταζε με μια παρέα, θα αγκάλιαζε σφιχτά ένα κορίτσι, θα φίλαγε τα χέρια μιάς μάνας, θα έβλεπε τη περηφάνια στα μάτια ενός πατέρα, και σίγουρα θα ράπαρε σε κάποια γειτονιά.

Ένα αγόρι σήμερα θα γινόταν 43 ετών, θα γιόρταζε με μια παρέα, θα αγκάλιαζε σφιχτά ένα κορίτσι, θα φίλαγε τα χέρια μιάς μάνας, θα έβλεπε τη περηφάνια στα μάτια ενός πατέρα, και σίγουρα θα ράπαρε σε κάποια γειτονιά.
Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους.
“Δεν υπερβάλλω όταν λέω πως ήμουν φεμινίστρια από τότε που πήγαινα στο νηπιαγωγείο”
Το τραύμα είναι μια ψυχική συνθήκη που υπερβαίνει τον χρόνο. Ακόμα κι όταν έχεις συμφιλιωθεί με την οδύνη του, είναι παρόν, κι εξακολουθεί, ύπουλα κι ανύποπτα, να σε πληγώνει.
Σ’αυτό το άρθρο θέλω να κεντροβαρήσω αποκλειστικά σε ένα στοιχείο της ποίησης του Χριστιανόπουλου και αυτό γιατί πιστεύω πως είτε έχει εκλείψει, είτε ακόμα δεν συναντήθηκε σε άλλο σύγχρονό του ποιητή, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό, ίδια ποιότητα και ακρίβεια.