Καλοκαίρι 2012, αρχές Ιουνίου, θρανίο έκτης-θεέ μου- δημοτικού. Μετά το πρώτο διάλειμμα μπαίνει στην αίθουσα ο δάσκαλός μας, φανερά εκνευρισμένος, σίγουρα όχι μαζί μας, δεν είχαμε προλάβει άλλωστε να κάνουμε και κάτι, ακόμα ξυπνούσαμε. Είχε μόλις γίνει το σκηνικό μεταξύ Κασιδιάρη και Κανέλλη.
“Παιδιά, πριν λίγο έγινε κάτι σοβαρότερο από οποιαδήποτε ύλη μαθήματος. Κλείνετε τα πάντα, σήμερα θα μιλήσουμε για όρια, δημοκρατία και φασισμό.”
Εκείνος ο άνθρωπος αψηφώντας όλα τα ηλίθια σχολικά “τζιζ” του στυλ “δε μιλάμε στα παιδιά για τίποτα πολιτικό”, μας μίλησε ψύχραιμα για κάτι υπαρκτό, για κάτι που ήδη είχε αρχίσει να γίνεται εξόφθαλμα ερεβώδες, για κάτι που ένιωθε ότι θα χρειαστεί κάποτε να αντιμετωπίσουμε (χα! χρειάστηκε!). Την ημέρα αυτή την έχω κρατήσει στη μνήμη μου με τα φωτεινότερα χρώματα και γυρνούσε μέσα μου και όταν δολοφονήθηκε ο Φύσσας το 2013, και όταν έβλεπα τα ποσοστά της ΧΑ να παραμένουν υψηλά το 2015 και φυσικά όταν βρεθήκαμε χιλιάδες έξω απ΄το εφετείο το 2020 και χθες που οι νέοι 17-35 (κι όχι μόνο) στήριξαν τη σκοτείνια.
Η απάντηση στο έρεβος δεν είναι γενικώς κι αορίστως το φως, είναι η Παιδεία. Μια Παιδεία που νιώθω ότι πρέπει να μοιάζει μ΄αυτή που μας χαρίστηκε το πρωί του Ιουνίου σε ένα δημόσιο σχολείο στην Κόρινθο, μια Παιδεία που θέλει παιδιά ξύπνια, όχι μονάχα στην αριθμητική, τον συλλαβισμό και την αποστήθιση της «καθημερινής ζωής στο Βυζάντιο», μα κι εκεί που κάποιου το δικαίωμα, η αξιοπρέπεια, η χαρά, εξολοθρεύεται ή κινδυνεύει να εξολοθρευτεί. Τέτοια ξύπνια παιδιά.
Οι άνθρωποι είμαστε βασικώς μαϊμουδάκια, τόσα βλέπουμε, τόσα κάνουμε. Οι έριδες που από σήμερα θα αναζωπυρωθούν τίποτα δεν έχουν να προσφέρουν παρά ξεκούραστες ημέρες σε ορισμένες ομάδες σύνταξης και δελτία ειδήσεων που θα χτυπάνε ποσοστά ριάλιτι σόου. Μην αναλωθούμε στα φταιχτόμπαλα. Ας γίνουμε καλύτερα ο δάσκαλός μου στην έκτη δημοτικού, αυτό θα έχει κάποιο νόημα.
Το όνομά μου είναι αυτό που διαβάζετε. Σπουδάζω στους Χημικούς Μηχανικούς. Ζω στην Αθήνα και το βιογραφικό μου είναι τόσο μικρό που δεν αξίζει να το παραθέσω. Σκοπός εδώ είναι να πούμε όσα δεν έχουν θέση και (φυσικά) δε χωρούν σε ένα απλό “lunch break”.
